Wakefield – miasto w północnej Anglii (Wielka Brytania), w hrabstwie metropolitalnym West Yorkshire, w dystrykcie City of Wakefield. Miasto położone nad rzeką Calder. W 2001 roku miasto liczyło 76 881 mieszkańców. http://pl.wikipedia.org/wiki/Wakefield
Transport
Miasto posiada dwie stacje kolejowe zlokalizowane w centrum, Wakefield Westgate (pociągi do Leeds, Doncaster, Sheffieldi stacja na East Coast Main Line, gdzie stacją końcową jest King's Cross Station w Londynie) i Wakefield Kirkgate (pociągi do Barnsley, Meadowhall, Sheffield, Normanton, Pontefract, Knottingley, Leeds i Castleford). Stacja Wakefield Westgate utrzymywana jest przez przedsiębiorstwo East Coast, która świadczy usługi na linii z Leeds do Londynu, oraz odpowiada za bezpieczeństwo na parkingu, kasy biletowe i sklepy. Natomiast stacja Wakefield Kirkgate w przeciwieństwie do Wakefield Westgate nie posiada kas biletowych i automatów biletowych. Stacja Kirkgate jest obsługiwana przez Northern Rail. Drugie połączenie do Londynu oferowane jest przez East Midlands Trains, gdzie pociągi kursują przez Leicester i St Pancras, oraz wkrótce będą dojeżdżać do międzynarodowej stacji.
Następujące sukcesy FreeCityBus w Leeds i FreeTownBus w Huddersfield, wpłynęły na rozpoczęcie 6 miesięcznej próby darmowej komunikacji w Wakefield. Projekt FreeCityBus rozpoczęto 23 kwietnia 2007.[1] Trasa łączy kluczowe miejsca w mieście. Obejmuje m.in. dworzec autobusowy, dworce kolejowe, galerię handlową i obszary handlowe. Autobusy jeżdżą w odstępach 10 minutowych, pomiędzy 7:30 i 19:00, od poniedziałku do piątku i od 8:30 do 17:00 w soboty. Pierwszego dnia z usługi skorzystało około 450 pasażerów[2].
Kultura
Sport
Miasto Wakefield znane jest z ligowego klubu rugby Wakefield Trinity Wildcats. Klub utworzony w 1873, ma zmienną historię, z okresem chwały przypadającym na lata 60. XX wieku. Wtedy to Neil Fox, Derek 'Rocky' Turner, Keith Holliday i Harold Poynton pod kierunkiem trenera Ken Traill grali w elitarnej Super Lidze.
Klub Wildcats, Wakefield's był najlepszy w sezonie 2004, kiedy jego zawodnicy zdobyli playoffs Super Ligi pokonując Hull F.C i nieznacznie przegrywając z Wigan Warriors.
Wakefield RFC był miejskim związkowym klubem rugby od 1901 do 2004, wtedy to klub zaprzestał grać po degradacji i niedostatecznym finansowaniu.
Wakefield F.C. jest zespołem piłkarskim grającym w Unibond League First Division, przeniesionym z miejscowości Emley w 2001. Piłkarze rozgrywali mecze w Belle Vue, na terenie przyległym Trinity, aż do końca sezonu 2005/2006. Następnie przenieśli się do College Grove, gdzie rozpoczęli sezon 2006/2007.
Frickley Athletic F.C. jest klubem piłkarskim prowadzonym w dzielnicy Wakefield. Klub rozgrywa mecze w UniBond Premier Division. Krykiet i amatorska liga rugby jest uprawiana w wielu wioskach wokół miasta.
Jedną z innych godnych uwagi drużyn był zespół hokejowy Wakefield Warriors, który podczas krótkiego czasu istnienia był udekorowany w brytyjskich i europejskich mistrzostwach.
Ostatnimi czasy dwaj pływaccy seniorzy, (Ian Perrell i Rachel Jack), mieszkający na obszarze Wakefield osiągają sukcesy.
Wakefield Harriers A.C. jest klubem atletycznym zlokalizowanym przy Thornes Park Athletics Stadium i jest domem dla międzynarodowych atletów m.in. Emily Freeman i Charlene Thomas.
Wakefield Polonia VC - drużyna siatkówki występująca obecnie w West Yorkshire League. Drużynę założyli i prowadzą mieszkający w Wakefield Polacy.
Media
Wakefield ma własne gazety - stację radiową Ridings FM. Tutaj ukazują się także liczne darmowe czasopisma m.in. Excelle, Solo
Film "This Sporting Life (1963)" rozgrywa się w Wakefield. Przedstawia ciężkie realia w kopalniach i ligi Rugby. Reżyserem filmu jest Lindsay Anderson, scenariusz napisał David Storey, a główną rolę gra Richard Harris. Wiele obrazów centrum miasta jest bardzo różnych od dzisiejszego Wakefield. Aktualnie film jest jakby reliktem ukazującym odmienny Wakefield. Jednak należy pamiętać że "This Sporting Life" nie mówi głównie o mieście Wakefield, w przeciwieństwie do takich filmów jak Kesktóry związany jest z Barnsley, The Full Monty w Sheffield lub Rita, Sue and Bob Too którego akcja dzieje się w Bradford.
W czerwcu 2005 Wakefield był miejscem programu telewizyjnego Most Haunted. Program tworzony był w trakcie przesilenie letniego w różnych lokalizacjach wokół miasta m.in. Wakefield Opera House. Podczas programu próbowano nawiązać kontakt z duchem James Ellison, dawnym członkiem rady miasta.
Parki i zabytki
- Pugneys Country Park – tereny rekreacyjne, oferujące niemotorowe sporty wodne i rezerwat natury
- Ruiny Sandal Castle
- National Coal Mining Museum – krajowe muzeum górnictwa węgla
- Walton Hall – rezerwat natury utworzony przez badacza Charles Waterton
- Yorkshire Sculpture Park – park rzeźby
- Bretton Hall – rezydencja
- Katedra Wakefield
- Galeria Barbary Hepworth jest częścią odrestaurowanego nabrzeża w centrum miasta
- Nostell Priory – rezydencja
- Anglers Country Park i Heronry – tereny rekreacyjne
- Thornes Park
Miasta partnerskie
Biełgorod
Castres- Hénin-Beaumont
Herne
Konin i tu ci niespodzianka!!))- Od cioci dodam, ze Wakefield jest mile jak na sypialnie Leeds. A czy jest gettem polskim. Troche tak ale zwazywszy, ze nas wszedzie jest pelno i na zgromadzeniu takich rarytasow w sklepach polskich to warto w takim gettcie mieszkac. Przede wszystkim zielono wszedzie. Kultura tez jest a pracy jak na przemyslowa historie Leeds nie mozna narzekac. Switna baza wypadowa. Halifax, Doncaster, Manchester, Leeds no i do pieknego Yorku. Podziwiac i zazdraszczac!
.JPG)
Ruiny Sandal Castle. Sandal Castle to zrujnowany średniowieczny zamek w Sandal Magna, dzielnicy miasta Wakefield w West Yorkshire, nad rzeką Calder. Był miejscem, w którymWilliam Szekspir umieścił wstępne sceny jednej ze swych sztuk; zamek znalazł się też w anglojęzycznej dziecięcej rymowance.
Historia
Warenne'owie
William de Warenne, 2. earl Surrey (1081–1138) otrzymał posiadłość Sandal w roku 1107[1]. Była to budowla drewniana. Hrabia stanął po stronie Roberta Krótkoudego przeciwko Henrykowi I, za co został skazany na dwuletnią banicję. Odzyskał Wakefield w okresie późniejszym. William de Warenne, 3. earl Surrey(1119–1148) niewiele czasu spędził na zamku Sandal, odpowiedział bowiem na wezwanie na wyprawę krzyżową i uczestniczył w II krucjacie. Miał tylko jedną córkę Isabel (1137–1199), którą wydał za Williama z Blois (syna króla Stefana), który został 4. earlem. Gdy zmarł bezdzietnie w roku 1159, Isabel poślubiła w roku 1164 Hamelina (1129–1202). Przypuszcza się[2], że to właśnie on wzniósł wczesne normandzkie kamienne fortyfikacje w Conisbrough i zaczął wymieniać drewniane umocnienia zamku Sandal na kamienne.
William de Warenne, 5. earl Surrey (1166–1240) poślubił w roku 1225 Maud Marshal. Był lojalny wobec swego kuzyna, króla Jana i jego nazwisko, jako jednego z czterech możnowładców, znajduje się w zapisie Magna Carta. W 1216 roku zaczął popierać Henryka III. Od jego śmierci w roku 1240 wdowa po nim zawiadywała dobrami w Wakefield aż do czasu gdy osiągnął wiek męski (1252) ich syn John de Warenne, 6, earl Surrey (1231–1304). John pojął za żonę Alice de Lusignan w 1247 roku[3]. W roku 1296 został mianowany przez Edwarda Istrażnikiem pogranicza, a w 1298 wziął udział w zwycięskiej bitwie ze Szkotami podFalkirk.
William de Warrene (1256–1286) zginął podczas turnieju rycerskiego w. Syn jegoJohn de Warenne, 7. earl Surrey (1286–1347) przyszedł na świat w roku śmierci ojca. John poślubił Joan de Bar, ale żył w cudzołóstwie z Maud de Nereford z wioski w pobliżu Castle Acre w Norfolk[3]. Zmarł w roku 1347; prawdopodobnie padł ofiarą czarnej śmierci. Jego synowie John i Thomas wstąpili do Rycerskiego Zakonu Szpitalników w Ziemi Świętej, gdzie zginęli. Wkrótce także zmarła ich matka, a posiadłość została przejęta przez króla Edwarda III[4].
Warenne'owie posiadali zamki w Lewes i Reigate w hrabstwie Sussex, Castle Acre w Norfolk and Conisbrough w Yorkshire.
Książęta Yorku
W roku 1347 Edward III nadał zamek Sandal swemu piątemu synowi Edmundowi z Langley, który miał wówczas sześć lat. Jego starszy brat Jan z Gandawy otrzymał zamki w Pontefract i Knaresborough, Edmund otrzymał również zamek Wark w pobliżu Coldstream w hrabstwie Scottish Borders, a w roku 1377 Fotheringhay w Northamptonshire, który to zamek miał stać się jego domem. Przez następne 75 lat rodzina nieczęsto gościła w Sandal, zostawiając opiekę nad zamkiem podwładnym. W 1385 roku Edmund został księciem Yorku, co było nagrodą za wsparcie udzielone Ryszardowi II. Następcą był jego syn, również Edmund, który wojował w Irlandii, a zginął w bitwie pod Azincourt w 1415 roku. Po nim panem zamku był Ryszard Plantagenet, 3. książę Yorku.[5].
Bitwa pod Wakefield
Na początku 1460 roku, w czasie wojny Dwóch Róż, Ryszard Plantagenet postanowił zawładnąć koroną Anglii. Początkowo traktowano do niechętnie, ale tzw. Akt Zgody − powstały w październiku 1460 roku − czynił go następcą tronu i dawał mu tytułlorda protektora. W grudniu Ryszard przybył do Sandal Castle, gdzie zamierzał umocnić swą pozycję i policzyć zwolenników Lancastrów. Stał na czele 3-8-tysięcznej armii, ale 30 grudnia, w bitwie pod Wakefield, stanął wobec przeważających sił armiikrólowej Margaret, która nadciągnęła z pobliskiego Pontefract. Ryszard poniósł klęskę i zginął (wraz ze swym młodszym synem, Edmundem), lecz dwa miesiące później starszy syn Ryszarda, Edward, został królem.
Ryszard III
Po raz ostatni zamek poczuł dotknięcie królewskiej ręki w 1483 roku, kiedy to ósmy syn Ryszarda (i jego dwunaste dziecko),Ryszard III, postanowił uczynić z niego swą wysuniętą na północ bazę i nakazał dokonanie pewnych napraw. Nie na wiele się to zdało, bowiem Ryszard został zabity w bitwie pod Bosworth w dwa lata później. Od tego czasu zamek był coraz bardziej zaniedbywany, a po zbudowaniu więzienia w Wakefield w latach dziewięćdziesiątych XVI wieku zaczął z wolna popadać w ruinę.
Wojna domowa
W czasie wojny domowej w Anglii Sandal Castle znajdował się w rękach rojalistów, ale jego kiepski stan nie zezwalał na wykorzystanie w pierwszym okresie walk. Niemniej w roku 1645 był trzykrotnie oblegany przez siły parlamentu. Butler odnotował:
Po otrzymaniu zapewnienia, że mogą swobodnie odejść do Welbeck House na północy Nottinghamshire, (rojaliści) poddali zamek o godzinie dziesiątej 1 października 1645 roku. Garnizon składał się z 10 oficerów i 90 żołnierzy, przy czym dwóch określono mianem „starszych”, co mogło oznaczać, że byli zawodowymi wojskowymi, ale nie podoficerami. Poddając się oddali 100 muszkietów, 50 pik, 20 halabard, 150 sztuk broni siecznej i dwie baryłki prochu: żadnych dział nie wymieniono. Na skutek tej kapitulacji w rękach rojalistów w Yorkshire zostały jedynie zamki w Bolton i Skipton, ale Sandal „stawił najbardziej zacięty opór ze wszystkich trzech zamków”, a jego zdobycie wywołało wielką radość w szeregach wojsk parlamentu[6].
Pod koniec oblężenia zamek zmienił się w zasadzie w ruinę. W rok później parlament zdecydował, że nie będzie odbudowywany.
Sandal Castle w literaturze
William Szekspir umieścił tu pierwsze sceny sztuki historycznej Henryk VI, część 3 (akt 1, scena 2), opowiadającej o wojnie Dwóch Róż.
Z kolei bitwa pod Wakefield była zaczynem do powstania dziecięcej rymowanki „The Grand Old Duke of York”, która miała ułatwić zapamiętanie barw tęczy.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Sandal_Castle
lokalne wies tanczy i spiewa. Ale to juz inna.. bajka
nos Franza Westa w poblizu Hepworth Gallery
calkowita depilacja w Rudy Duck w Wakefield
barki i maskotka miasta
fabryki i pozostalosci po boomie XIX wieku
zabytkowa pompa wodna
wspomniane fabryki przerabiane sukcesywnie w lofty. Pomieszczenia dla biur i mieszkania dla ludnosci
The Hepworth Wakefield to nowa inspirująca galeria sztuki w Yorkshire celebrująca unikalną sztukę regionu i prezentująca prace znanych artystów współczesnych. Zaprojektowana przez architektów Davida Chipperfielda, jest jedną z największych brytyjskich galerii zbudowanych specjalnie na potrzeby prezentacji sztuki po 1968 roku. Nazwa The Hepworth Wakefield pochodzi od nazwiska uznanej międzynarodowo rzeźbiarki, Barbary Hepworth, która urodziła się w Wakefield w 1903 roku. Galeria prezentuje znaczącą kolekcję zebraną w Wakefield, w tym oczywiście główne dzieła samej Barbary Hepworth a także współczesnego jej twórcy Henry’ego Moore, który urodził się w pobliskim Castleford w 1898 roku.
W tytule wstepu. Dziela zebrane w Hepworth Gallery to ekspozycja pod tytulem Where is my Eight? austrackiego rzezbiarza Franza Westa. Na powitanie wita nas gigantyczny rozowy wibrator.
Kierujemy sie do gory tam juz telewizory i sala z kanapami i siedliskiem dla pracownikow miesiaca. Krzeselko z lancucha!
Potem glutki a na koncu Kosciol Latajacego Potwora Spagetty!
Kilka jeszcze wariacji na Imperium Zmyslow?
Najciekawszym doswiadczeniem bylo to;
i trzeba bylo robic to:
za namowa kustoszki trzeba bylo uniesc to cos i machac? Nie dalam sie namowic? Troszke bylo to za duzo jak na rozum ciociny i tylko stwierdzilam, ze sie marnuje! Guardian tez zaprasza na wystawe i rozpiuszcza sie w zachwytach? http://www.theguardian.com/artanddesign/2014/jun/19/franz-west-review-sculpture-hepworth-wakefield-where-is-my-eight
Calosc przypominala szczerbinki do kombajnu bohatera filmu Tadeusza Chmielewskiego, Nienawidze poniedzialku.
Nie zabraklo takze i normalnych eksponatow ze zbiorow Barbary Hepworth
a to juz piekne okolicznosci przyrody
.JPG)
rzeka Calder w poblizu Hepworth Gallery
.JPG)
cudowny odcien midgalowy wspomnianej rzeki Calder
Siedziba BBC Leeds ale to juz przejazdem i bez zwiedzania wspomnianego miasta.
Odpowiedz najwazniejsza kierowana do czytelnikow. Otoz po co tam sie ciocia znalazla. Otoz La Brucha znalazla Alchemika. Pokochala go a Ten ma swoje laboratorium wlasnie w Wakefield. Na zebranie stawili sie ciocia, Instytucja Zony, Johanka z Joanki wraz z Bankiem Mocy i wspomniani wlasciciele wiedz tajemnych. Tancom i zagajaniu nie bylo konca. Do tego i spacery i podziwianie lokalnych bogactw. Wiem jedno kazdemu SZyMy sie zmiejszyly albo nawet i zniknely. Wiecej takich wyjazdow i bogatych doswiadczen.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
