Akwedukt na rzece Avon i niedzielna wycieczka

Kanal rzeczny z barkami i akwedukt na rzece Avon to obok Palacu Linlithgow jeden z najladniejszych miejsc w okolicach tegoz uroczego miasteczka. Akwedukt znajduje sie pomiedzy wymienionym wyzej Linlithgow (3 mile) a Falkirkiem do niego jeszcze jest (8 mil). Zbudowany na potrzebu transportu drzewa, wegla i ludzi pomiedzy Edynburgiem a Glasgow. Union Canal to jeden z najnowoczesniejszych drog wodnych w Szkocji. Union Canal juz nie jest w uzyciu zostaje tylko turystyka i piekne wycieczki szklakiem John Muir. Akwedukt jest wysoki na dlugi na 250 metrow a mierzy 26 metry co czyni go najwieksza tego typu budowla wodna w Szkocji i druga budowla w Anglii po Pontcysyllte Aqueduct w Walii. Akwedukt nasz zbudowany byl w XIX wieku a zaprojektowany byl przez Thomasa Telforda. Posiada 12 arkad a woda u gory prowadzona jest zelaznymi plozami. Po bokach oczywiscie akwedukt posiada dwie sciezki, z ktora jedna z nich mozna swobodnie poruszac sie od Edynburga az do Falkirk Wheel. Szlak jest wspanialy dla wszelakiej masci biegaczy i wycieczkowiczow. Po drodze niezmacona cisza wody na ktorej pojawiaja sie kaczki i labedzie. Wycieczki barek odbywaja sie tu od kwietnia do konca sierpnia i byl to juz ostatni dzwonek by w pelnym sloncu przeplynac cala droge lub przejsc pieszo niezly kawalek inzynieryjnej roboty.

 Widok z samej gory akweduktu

 Sciezki na samym akwedukcie

 Kilka norek odpowadzajacych wode z lasu

 Potezne arkady i niezly cien po upalnym dniu

Zejscie do podnozy akweduktu

Moja babiczka pohazi z Chrzanowa!

Co to jest GRONIE? 

To zrodlo skad brana jest woda na piwo.

Ile ma zabkow kapsel?

21 i wstyd ,ze taki ochlej jak ciocia tgo nie wiedziala! i kazdy piwosz wie, ze to oczko

 I czym powlekana jest puszka piwna?

Od srodka zywica, zeby piwo nie dostalo aluminiowego smaku. Natomiast wieczko puszki piwnej nie jest ta substancja powlekana i gdy przystawiamy usta do brzegow puszki to czujemy alumninium. 

 Nigdy nie nalezy puszki klasc na lezaco. Jak wyzej bo piwo nabiera nieprzyjemnego smaku.

 i to ile deputatu dostaje pracownik browaru. Otorz zgrzewke na miesiac. Do tego co sroda piwo w knajpie pracowniczej za darmo. Warunkiem jest ...schodek przy ladzie barmana)))

Wycieczka do Tych zaoowocowala prawdziwa uczta dla serca....i mordy. Kryj sie browar w Dublinie! Okryj sie wstydem browar w Amsterdamie! Oto jest browar w Tychach, ktore jest NAJLEPSZE. Jesli mozecie to ruszajcie co sil! By zobaczyc, pochodzic, pozwiedzac i co najwazniejsze oczy nacieszyc. Guinness i Heineken zwiedzony. Wszystko tam multimedialne i jakos nowoczesne bez tego cos. Oczywiscie jakosc zwiedzania tez dobra i piwa cudne ale jakos cienko to stoi do Tyskich Browarow.

Gdyby tak jeden tank  spuscic to byloby milion butelek. Taki tank zawiera od 2500 do 5000 hektolitrow piwa. Przebiega w nim proces fermentacji piwa. Tanki to stozkowo - cylindryczne zbiorniki stawiane od lat 90 XX wieku i jest ich kilkadziesiat w browarze tyskim. 

Kochani 2,5 godziny zwiedzania. Chodzenia po fabryce. Zwiedzanie lini produkcyjnej. Spacer po recepcji. Mijanie barierek dla pracownikow, recepcji, dobre kino. Fachowa mowa przewodniczki, ktora mimo mlodego wieku mowila z tak ochota i werwa, ze chcialo sie sluchac godzinami. Odpowiedziala nawet, ze piwa zawsze biora wode lokalnie i nieprawda jest, ze wszedzie piwo smakuje tak samo! Uff - bylam tak urzeczona!!!! ze az oczy mi zachodzily mgla. Potem pyszna degustacja. Doprawdy nigdy nie spotkalam sie z taka fachowoscia i takim wykorzystaniem tematu. Dla mnie bomba i nie szczedzilam dziewczynie slow dziekczynnych za zwiedzanie. 

Ludzie byli witani przy centrum informacyjnym. Potem chwila na zdjecia w beczce. Chwila dla przewodnika i zarys historyczny. Arcyksiaze wital z obrazu. Film opowiadajacy o historii i przetworstwie. Potem sale z artefaktami i chwila dla warzenia. Przerwa 15 mniut na zdjecia i toalete. Poniewaz dalsze zwiedzanie odbywa sie juz na fabryce i nie wracamy juz do punktu informacyjnego. Fabryka. Najpierw kadzie, pomieszczenia jak w gorzelni. Nastepnie jeden blok produkcyjny, drugi, kaplica, maszynownia, Linia produkcyjna gdzie zdjec nie bylo mozna robic. Tam gorac niemilosierny. Mycie butelek, ich trzask, nalewanie. Obok kilka linii z puszkami. Piwo leje sie po podlodze. Slychac trzask tluczonego szkla. Butelka zwrotna jest myta, nalewana, naklejka przyklejana. I to wszystko tam jest. 

Budynki Tyskiego Browarium miesci sie w starannie odrestaurowanym budynku neogotyckiego kosciolaewangelickiego z 1902 roku. Wiesc niesie, ze budyneczek niepozorny i maly nalezal do chemika mlodszego i testera. Stary kawaler po dniu testowania mial domek bez progow i bardzo maly, bo komu po ciezkim dniu che sie mieszkac w wielkiej chalupie i miec wysokie stopnie.))

Fabryka dzielona jest na dwie czesci. Na srodku mieci sie okazala willa dyrektora Mullera. Po lewo Dom Kawalera. To po prostu dom meski by chlopcy nie przedostawali sie do budynku...damskiego. Wszystko pod okiem Wilii Mullera. Dalej tankofermentory. Wielkie dodam. Smolarnia, bednarnia. Ze jaram sie jak biedronka pylkiem. A jakze. Ostatni punkt to  Piwnica Toszecka popularnie zwanej Toszka. 

Dalej to juz bar)

Makieta gadala w trzech jezykach. Obok byla rozkoszna kasa i przytulny barek. Kilka slow o Tyskim. Znamy, kosztujemy nie raz. Z racji tego, ze ciocia ma tu rozwodniona butelczyne i inna wode. A zreszta dam juz spokoj. Nigdy mi nie dogodze. Powszechnie wiadomo, ze piwo w browarze zawsze jest pyszne i  TE JEDYNE. Niepowrzalny smak i kolor. 

Marka Tyskie produkowana jest w Tyskich Browarach Ksiazecych i jest czescia koncernu Kompanii Piwowarskiej, (Lech tez). Piwna historia zaczyna sie od 1613 roku i jest jedna z najstarszych marek w Polsce i jak do tej pory napopularniejsza. Woda ze studni glebinowych kolo Mikolowa. Tam tez znajduje sie zrodlo GRONIE. 

Gronie to LAGER, 5,5 %, jasne i kochane. Troche goryczki i milosci.

Tyskie KLASYCZNE, 5.5 %, jasne,  jeczmien, woda, chmiel. Ciemniejsze i ma slodszy aromat. Wiecej gazowane od Gronie.

Tyskie z TANKA, jasne, pelne, niepasteryzowane o zawartosci alkoholu 5,5 %. Dostepne tylko w lokalach gastronomicznych.  Szybko z browaru przelewane jest na cysterny i szybko do knajp. 

Tam piwo przetłaczane jest do stalowych pojemników – tanków, z których jest rozlewane. Wewnątrz tanków, z których dostarczone z browaru piwo przechowywane jest w specjalnym siedmiowarstwowym worku, który zapewnia jakość i odpowiada za niezmienny smak przechowywanego w nim trunku. Tłoczone do środka tanka sprężone powietrze powoduje kurczenie się plastikowego worka i wypychanie piwa poprzez instalację do kranu, z którego nalewa się piwo. Przez cały ten czas piwo nie ma kontaktu z tlenem ani dwutlenkiem węgla, dzięki czemu zachowuje swoje właściwości, jest mniej nagazowane niż tradycyjne i ma nieco łagodniejszy smak.

Początki piwowarstwa w Tyskich Browarach Książęcych

Piwo produkowane jest w Tychach nieprzerwanie od 400 lat. Tradycyjnie już za datę powstania Tyskich Browarów Książęcych przyjmuje się rok 1629, z tego roku pochodzi bowiem pierwszy oficjalny spis majątku browaru. Najnowsze publikacje podają jednak że Tyskie jest, co najmniej, 16 lat starsze, co potwierdza dokument – roczna księga dochodów, która pochodzi z 1613 roku. Na początku działalności, w XVII wieku, browar wytwarzał trzy gatunki piwa: wysyłkowe,drożdżowe i stołowe. Pierwsze było piwem jasnym, warzonym na słodzie pszenicznym lub mieszanym pół na pół za słodem jęczmiennym, bądź piwem ciemnym, opartym na słodzie jęczmiennym z domieszką żytniego. Jedynie piwo wysyłkowe było trunkiem w dobrym gatunku, przeznaczonym na sprzedaż, pozostałe dwa były to piwa deputatowe, które wypijali głównie piwowarzy i ich rodziny. 

Odznaczenia

Tyskie zostało wielokrotnie uhonorowane najbardziej prestiżowymi nagrodami branży piwnej na całym świecie.

• W 2002 roku piwo Tyskie zdobyło w konkursie The Brewing Industry International Awards dwa najbardziej prestiżowe wyróżnienia – złoty medal i Grand Prix (tytuł Champion Beer)
• W 2005 roku w Monachium (podczas Drink Tec) piwo Tyskie powtórnie otrzymało Grand Prix (tytuł Champion Beer)
• W 2011 roku Tyskie zostało uhonorowane srebrnym medalem podczas Międzynarodowego Konkursu Branży Piwowarskiej (The Brewing Industry International Awards)
• W 2011 roku Tyskie zdobyło złoty medal podczas Monde Selection 2011 w Brukseli
• Tyskie zdobyło 1. miejsce wśród napojów alkoholowych w „Rankingu Polskich Marek 2011”, ogłoszonym przez dziennikRzeczpospolita.
• W 2013 Tyskie zdobyło „Piwnego Oskara” w międzynarodowym konkursie International Brewing Awards
• i z tego ostatniego nasza przewodniczka byla najdumniejsza.

                                           

Wszystko mozna bylo dotykac i smakowac.

                                            

W latach 1916 - 191922 powstawalawarzelnia nr.4 dzis nr.3. Byla to najnowoczesniejsza warzelnia w browarzei na calym Gornym Slasku. Posiadala najwyzszej klasyi piekny wystroj, gdyz jej sciany wylozono piekna majolika z wielkoksiazecej manufaktury w Karsluhe. Ta warzelnia sluzy do dzisiaj choc obok sa inne i nowsze. 

                                        

Autko do Tanka. Beczki do piwa smolowano. Pokrywano cienka warstwa tzw. okocimska (parafionowa), ktora chronila piwo przed kontaktem z drzewem. Nastepnie beczka byla legalizowana tzn. okreslana byla jej pojemnosc. Procedura inna niz przy whisky. Tutaj beczki specjalnie wykorzystywane sa po piwnie, sherry i porto.. Dodatkowo te zywice!

                                        

Ekspozycja butelek, nalepek, maszyn i skladnikow. 

Najwieksza milosniczka piwa w sredniowieczu byla krolowa Jadwiga. Smakosza cenila trunek zupelnie inaczej niz jej maz Wladyslaw Jagiello. 

Cienias- nie wiedzial co dobre. Te i inne wzmianki znajdziecie na http://www.tyskiebrowarium.pl/

Wroclaw jak Wrocek- kazdy go zna

oj, przeciez nie bede rozpisywac sie o Wroclawiu. Rodzina, przyjaciolka, szwagierka z ktora moglabym i niejedna noc przegadac, wybitne lokale, przednie trunki i susharnie KOI najlepsze na swiecie, odworcone lokomotywy, nic szczegolnego.

Zawsze Wroclaw zaskakuje. Tym razem dziwnymi meleksami ubranymi w futerka, wozacymi turystow.

Tutejszym Skytower, ktory w sloncu wyglada malowniczo. Prawie jak w Dubaju

i trzeba naprawde uwazac pod nogi bo co rusz napotykamy malych mieszkancow miasta

a to uroczy zakatek. Kosciol garnizonowy pod wezwaniem Sw. Elzbiety. Milo i chlodno w sloneczny dzien. Dobra nie kadze. Na przeciw jest knajpa zrobione alla lata 20 XX wieku. Z portretami Marszalka. Z jedym rodzajem wodki i piwa. Wszystko za te sama cene. Pod sufitami urocza pajeczyna a w tle Hanka Ordonowna. Zyc nie umierac!

trzy slepe myszki

no i wyzytowka. Ale do Spizu nie wchodzilysmy. Za duzo fajniejszych knajp)

Tak morda sie smieje! Tylko wspomnien czar zostal!

zle wybory

Gdyby Szkoci mieli wybory co 4 lata? To by oszaleli. Maja raz na 307 lat i brudna licytacja trwa. Nie oczerniam, zadnej ze stron ale gdy nad ciocina glowa trwa wojna juz drugi dzien to mam ochote te ryje uciszyc. Pieniactwo, populizm i tak jak zawsze glupota i ciemnosc zwyciezaja.

Boje sie o przyszlosc swojego syna- no ludzie- czlowiek, ktory to powiedzial jedyna rzecza, ktora zrobil w zyciu to wlasnie to dziecko. 

Wszystko mozna spierdolic i wszystko naprawic. Populzm trwa w najlepsze i jeszcze dlugo nie odpusci. wazne, ze polityka sie kreci i a lud prosty placi. 

Z jednej strony miec cos czego brakowalo od 307 lat jest bezcenna. Rzad w Londku robi co chce. Z drugiej strony- czyz nie lepiej pozostac ze starym wrogiem i tkwic w tym starym gownie?

Tak, ciocia zaglosowala tak sercem bo oczywiscie karta wyborcza zostala na starym adresie a nowy urzad nie wydal na czas nowej. Instytucja Zony natomiast glosowala tak jak jej kazalam! Ale nie dopytujcie sie jakie to byly glosy.

Tak czy inaczej bedzie zle! Ale za to z ciocia zawsze wesolo!)))

to co dzialo sie od 6 przed Dworem- przynajmniej zdjecie fajne)

Trzy ciocie i Cmentarz Zydowski we Wroclawiu

Instytucja Zony dawno nie byla. Ciocia nigdy. Ciocia - Instytucji Zony tez nigdy nie byla. Choc jedna urodzona we  Wroclawiu.  Druga zyje tam hoho albo i dluzej a najmlodsza tylko ja - we Wroclawiu przejazdem. O czy mowa? Mowa o Cmentarzu Zydowskim. Jednym z najladniejszych zabytkow Wroclawia. Zadbany i widac, ze pieniadze sa tam wydawane z pozytkiem. Oczywiscie pracownikow cmentarza mozna spotykac. Konserwatorzy staraja sie co moga i zachowac obiekt w przyzwoitym stanie. Jednak dzika roslinnosc i wandale tez robia swoje. Wiadac tez po wtore liczne zwiedzanie takich grup jak gmina zydowska i liczne grupy socjalistow niemieckich. Turystow zwyklych jest niemalo co swiadczy o tym, ze mam racje i jest co ogladac. Stary Cmentarz Zydowski od 1991 roku udostepniany jest zwiedzajacym jako Muzeum Sztuki Cmentarnej. To jedyna na terenie Wroclawia zachowana nekropolia z przelomu XIX i XX wieku. To rowniez oryginalny i niepowtarzalny zespol rzezy nagrobnej i malej architektury. Spotykamy macewy oraz monumentalne portale, grobowce, stalle i kaplice rodzinne. Architektura cmentarza to istna eklektyka od starozytnosci do modernizmu. Charakter od swieckich elementow do silnie religijnych. Cmentarz wyraznie wyroznia sie od kirkutow Europy Wschodniej. Niektore z nich wzorowane sa na stylu mauretanskim czy egipskim.  Pierwszy pochowek na cmentarzu odbyl sie w 1856 roku, ostatni w 1942 roku. Najstarszy z nich ma wyryta date 4 sierpnia 1203 i wzniesiony zostal Dawidowi, kantorowi - *o glosie milym*. Na niektorych macewach znajduja sie slady po kulach, jest to zwiazane z faktem, iz cmentarz byl terenem dzialan w czasie walk o miasto w 1945 roku. W tym czasie nekropolia byla trzykrotnie powiekszana. W 1975 roku zostala wpisana do rejestrow zabytkow miasta, a od 1988 roku funkcjonuje w randze muzeum. Obecnie powierzchnia cmentarza to prawie 5 ha, na ktorych znajduje sie ok. 12 tys. nagrobkow. 

Na cmentarzu pochowanych jest wiele osobistosci zwiazanych z zyciem Wroclawia. Naukowcy, politycy, spolecznicy, bankowcy, przedsiebiorcy. Pochowani sa tu Zydzi z Bostonu, Warszawy, Gdanska, Bonn, Hamburga. Obok Ferdynanda Lassala pochowani sa rodzice Edyty Stein. Zydowki wroclawskiej, ktora przeszla na katolicyzm. Zostala zamordowana w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. Obecnie juz swieta znana jako Swieta Teresa Benedykta od Kryza. Nie wiem tylko dlaczego rodzice Steinerowie leza osobno???

Nagrobek Ferdinanda Lassala. Tworca pierwszej partii robotniczej w Niemczech. Uczestnik Wiosny Lodow i jak widzimy tlumnie odwiedzany jest przez zwiedzajacych.

Piekna robota i sposoby przedstawiania Gwiazdy Dawida

Wspaniale portale kryja piekne tablice

Przedstawienie okazalych budowli i ich realizacja.

Oryginalne nagrobki z niezwyklymi zakonczeniami

Zlamane drzewo tak jak i zlamana kolumna jako szybki koniec czlowieka

Rozlozyste drzewo oliwkowe tak jak i palmowe  i granatowce swiadcza o odkupieniu

Gwiazda Dawida to najslynniejszy motyw pojawiawiajacy sie na macewach. Innymi sa roza, kwiaty, zlaczone dlonie, ksiegi, kielichy i helmy. Zlamane drzewo, kolumna lub kwiat symbolizuje cos przerwanego. Tu chodzi o zycie. Jezeli widzimy dlonie kaplana wyrazajace gest blogoslawienstwa to symbol ten znaczy osobe pelniaca sluzbe w swiatyni. Ksiega natomiast znaczy, ze pochowana osoba byla uczonym w pismie.

Korzystalam z http://pl.wikipedia.org/wiki/Stary_Cmentarz_%C5%BBydowski_we_Wroc%C5%82awiu

 i jeszcze jedno co ciocie zawsze trapi-

 Pytanie, dlaczego spotykamy kamyki polozone na macewach? 

W Dewarim (Ks. Powtórzonego Prawa) znajduje się nakaz pogrzebania człowieka w dzień śmierci (21, 23). Także z Tory wyinterpretowane jest przykazanie nakazujące położenie kamienia nagrobnego. Oznaczenie nim miejsca czyjegoś pochówku jest uznawane za spełnienie przykazania i szlachetnego uczynku. Ściślej: za kontynuację micwy chesed szel emet, czyli „prawdziwego umiłowania”. Micwa ta ma swoje źródło w historii biblijnej – w  sytuacji, w której Jaakow prosi swego syna Josefa, aby nie zostawiał po śmierci jego zwłok w Egipcie, używając tych właśnie słów: „postąp wobec mnie z dobrocią i prawdą” (prawdziwym umiłowaniem) (Bereszit 47, 29).

Judaizm uważa tę formę dobroci, którą skierowujemy wobec zmarłych, za najwyższą formę dobroci, bo nie istnieje najmniejsza nawet możliwość, aby ten, komu ją okazujemy, mógł nam za nią odpłacić. Jest to więc dobroć całkowicie bezinteresowna.

Takie traktowanie zmarłego jest przyczyną istnienia popularnego zwyczaju kładzenia kamyków na grobie przez Żydów odwiedzających cmentarze. Gdy już odbył się pogrzeb (nawet, jeśli było to wiele lat temu) i nie mogliśmy w nim uczestniczyć, wciąż możemy realizowaćmicwę oznaczenia grobu, właśnie poprzez dodawanie do istniejącego dużego kamienia – naszych małych kamyków.

http://www.the614thcs.com/40.1380.0.0.1.0.phtml

Nie gangster, a gorzej - poprawia Ela!

Jak to Kuba z Klodawy stal sie najslawniejszym morderca londynskich prostytutek?
 Historia znana kazdemu i zawsze rozpala umysly. Po 126 latach wyszlo na jaw, ze Klodawa wyslal biednego Kube schizofrenika zreszta na biedny tulaczy los. Morderczy to los- doda ciocia. 

Zla jestem z natury i oczywiscie zgadzam sie, ze w Klodawie trzeba urzadzic muzeum Kuby Rozpruwacza, labirynt smierci, zle miasteczko, lekcje anatomii w kostnicy i nocne wycieczki po kopalni soli. Dodatkowo bedzie sklepik z babeczkami w ksztalcie wycietych macic i biszkopciki w ksztaltach cycuszkow. Wszystko polane czerwonymi sosami a sprzedawcy beda w urokliwych fartuchach masonskich i szpadami beda odcinali kupony turystom. 

Mam glowe do interesow.  Bom imigrantka - morderczyni!

Kuba Rozpruwacz siał postrach na ulicach Londynu w końcówce XIX wieku (fot. PAP/UPPA/Photoshot)

Lista najbardziej podejrzanych była długa. Liczyła ponad 30 nazwisk. Oskarżano m.in. Polaka, seryjnego mordercę Seweryna Kłosowskiego (znanego jako George Chapman), malarza Waltera Sickerta, księcia Alberta Wiktora, wnuka królowej Wiktorii, słynnego pisarza Lewisa Carrolla, twórcę „Przygód Alicji w krainie czarów” oraz żydowskich imigrantów z Polski, Aarona Kozmińskiego (którego DNA pokrywa się z materiałem biologicznym, znalezionym pod paznokciami ofiar) i Józefa Lisa.

- Mamy kopalnię soli, kościół barokowy i poradzimy sobie bez Kuby Rozpruwacza - mówi promotorka Kłodawy.

Wygląda na to, że po 126 latach jedna z największych zagadek historii została rozwiązana. Kubą Rozpruwaczem nie był wnuk królowej Wiktorii ani jej lekarz. Morderca pochodził najprawdopodobniej z wielkopolskiej Kłodawy. To wschodni cypel województwa, tuż przy granicy z Kongresówką. Bliżej stąd do Kutna niż do Poznania.

Zbrodniarz nazywał się Aaron Mordke vel Kośmiński.

Dzieci Goldy i krawca Józefa

Przyszedł na świat 11 września 1865 roku w żydowskiej rodzinie. Jego ojciec Józef był krawcem, matka Golda urodziła jeszcze czwórkę dzieci. W 1880 roku, po śmierci ojca, przyszły Rozpruwacz wyemigrował do Londynu, gdzie zamieszkał wraz z siostrą w najbiedniejszej jego dzielnicy - Whitechapel. Pracował jako fryzjer. Już jako młody człowiek - mężczyzna o surowej twarzy, z krzaczastymi bokobrodami i imponującym wąsem - miewał problemy psychiczne. Do szpitala psychiatrycznego został wywieziony w 1891 roku - trzy lata po serii zabójstw.

W psychiatryku nie był agresywny, miał halucynacje, bał się, że zjedzą go inni ludzie, prawdopodobnie cierpiał na schizofrenię. W jego aktach medycznych jest napisane też, że był autodestrukcyjny, co według standardów XIX wieku oznaczało, że często się masturbował, odmawiał natomiast umycia się. Zmarł według jednych źródeł w 1899, według innych - w 1919 roku.

O tym, że straszny Kuba to Aaron Kośmiński, napisał Russell Edwards w wydanej 9 września tego roku książce "Naming Jack the Ripper". Rewelacje obiegły światowe media. Trudno jednak powiedzieć, by zelektryzowały mieszkańców Kłodawy. To małe miasto - 6 tys. mieszkańców. Największą atrakcją turystyczną jest kopalnia soli. Rynek otoczony zaniedbanymi pawilonami i domami, z których kilka świeci pustkami. Paru mężczyzn pije piwo na ławkach. Najnowszych doniesień o Kubie Rozpruwaczu nie słyszeli. Słyszał Jan Sierocki, emerytowany górnik. - Mówili w telewizji, ale czym tu się chwalić? - pyta.

W drodze do Urzędu Miasta i Gminy w Kłodawiezaczepiam cztery młode kobiety przy pawilonie handlowym, jedna z nich - ciemnowłosa Ela - siedzi na masce fiata. - Myśli pani, że jest się czym chwalić? To przecież morderca.

- Właśnie - wtrąca koleżanka. - Jakiś gangster.

- Nie gangster, a gorzej - poprawia Ela. - Ja mam dzieci i nie chciałabym, żeby teraz w Kłodawie powstało jakieś muzeum Kuby Rozpruwacza. Co by było, gdyby moje dziecko pomyślało: "Fajnie, może o mnie też zrobią muzeum?". Ale wiadomo, jak będzie pomysł, żeby zrobić, to zrobią. Wtedy nawet dom, w którym mieszkał, się znajdzie.

Odnalezienie rodzinnego domostwa zabójcy może być jednak trudne. Kłodawa do XX wieku składała się z drewnianych domów, które często płonęły.

- Wykrycie jakiegokolwiek śladu domu Kuby Rozpruwacza jest moim zdaniem niemożliwe - mówi Barbara Gańczyk, która napisała pracę "Dzieci Hioba z Kłodawy" i zajmuje się m.in. historią Żydów z tego regionu. - W Archiwum Państwowym w Poznaniu jest akt urodzenia Aarona Kośmińskiego i akt ślubu jego rodziców. Ale w samej Kłodawie mamy niewiele informacji na temat tej rodziny.

W roku urodzenia Kośmińskiego na terenie Kłodawy mieszkało 655 Żydów, co stanowiło 26 procent ludności. 90 proc. Żydów prowadziło interesy na dwóch ulicach - Warszawskiej i na Rynku. Pod koniec XIX wieku na 95 kłodawskich sklepów, aż 73 należały do żydowskich handlowców. Niedaleko ul. Rynek stała bożnica. Teraz na jej miejscu jest dom kultury - żydowska historia Kłodawy skończyła się w styczniu 1942 roku wywiezieniem prawie wszystkich do obozu zagłady w Chełmnie.

Zuchwały Kuba pisze do szefa

Jest noc 31 sierpnia 1888 roku. Mary Ann Nichols, 43-latka, znana też jako Polly, prostytutka z Whitechapel, idzie ciemną ulicą. Jest pijana, szuka klienta. Zbliża się trzecia, kiedy spotyka koleżankę po fachu Emily Holland. - Chodź do domu - namawia Emily. Ma na myśli pokój, który wynajmują. Polly jest jednak uparta. Chwilę później słyszy za sobą kroki. Być może ktoś kładzie jej dłoń na ramieniu. Nichols odwraca się gwałtownie i widzi... no właśnie. Przez ponad sto lat nie wiedziano, do kogo należy ocieniona cylindrem twarz. A Mary Ann była pierwszą z pięciu potwierdzonych ofiar Kuby Rozpruwacza. Jej ciało znalazł woźnica. Było jeszcze ciepłe.

Morderca nie tylko podrzynał kobietom gardła, ale też wycinał piersi, narządy płciowe i organy wewnętrzne. Policja była bezsilna. Podejrzewano ludzi z medycznym wykształceniem, rzeźników i kuśnierzy. Nad sprawą Rozpruwacza pracował cały Scotland Yard. Przesłuchano ponad 2000 osób, z których wyłoniono ponad 300 podejrzanych, a 80 zatrzymano.

Na liście podejrzanych był m.in. znany malarz, były premier, a nawet wnuk królowej. Ten ostatni najbardziej rozpalił wyobraźnię filmowców, którzy z upodobaniem przedstawiali właśnie taką wersję wydarzeń. Filmów z londyńskim mordercą w roli głównego złego powstało kilkaset. Z jego zagadką mierzył się Sherlock Holmes. W 2001 roku do kin wszedł film "Z piekła rodem", w którym zagrał Johnny Depp.

Faktyczny Rozpruwacz nie tylko terroryzował Whitechapel, lecz także bawił się z policją, ponieważ czuł się bezkarny. Wysyłał listy do prasy i do inspektorów, którzy prowadzili sprawę. Podpisywał się np. "Zuchwały Kuba". Jeden z listów zaczął słowami "Drogi szefie". Sam siebie ochrzcił Rozpruwaczem. I pod takim właśnie mianem stał się nie tylko legendą, ale też elementem popkultury. W Londynie można pójść na wycieczkę śladami Kuby Rozpruwacza. A w 1970 roku ukuto nawet termin "ripperologia" (ang. Jack the Ripper), czyli badania naukowe poświęcone mordercy z Whitechapel.

Zdemaskowaliśmy go naprawdę!

Jak to możliwe, że po 126 latach nagle padło na Żyda z Wielkopolski? Aaron Kośmiński nie wziął się znikąd. Był jednym z głównych podejrzanych dla londyńskiej policji. Jego nazwisko pojawia się w notatkach służbowych Scotland Yardu. Winy jednak mu nie udowodniono.

Mijały lata, zagadka fascynowała badaczy i pasjonatów. Do tych ostatnich należy Russel Edwards, brytyjski biznesman, który w 2007 roku kupił na aukcji zakrwawiony szal mający należeć do Catherine Eddowes, czwartej ofiary. Szal miał być zabrany z miejsca zbrodni przez sierżanta, który podarował go żonie. Ta nie chciała go nosić, bo były na nim ślady krwi. Przeleżał więc w szafie kilka pokoleń, aż siedem lat temu trafił pod młotek.

Edwards oddał go ekspertowi od biologii molekularnej dr. Jariemu Louhelainenowi z liverpoolskiego uniwersytetu Johna Mooresa. Ten, korzystając z kamery na podczerwień oraz nowoczesnych technik pozyskiwania DNA, znalazł na materiale ślady krwi. Potem odnalazł potomków Kośmińskiego.

- Ustaliliśmy definitywnie, kategorycznie i absolutnie, że mordercą był Kośmiński - przekonuje Edwards cytowany w "Guardianie". - Nie uwierzą w to tylko ci, którzy chcą, żeby trwał mit nieuchwytnego mordercy. Ale prawda jest taka, że go zdemaskowaliśmy.

Nagle odkryta tożsamość Kuby Rozpruwacza budzi oczywiście wątpliwości. Richard Cobb, który w Londynie oprowadza wycieczki "śladami Kuby Rozpruwacza", przekonuje na łamach "Timesa", że szal był dotykany przez wiele osób i pozyskane z niego próbki nie mogą być wiarygodne. Dr Louhe-lainen twierdzi jednak, że wątpliwości nie ma, i dodaje, że jeszcze pięć lat temu ustalenie tożsamości Rozpruwacza takimi metodami, jakimi on tego dokonał, byłoby niemożliwe.

Szum wokół teorii doktora z pewnością dobrze wpłynie na sprzedaż książki Edwardsa. Czy również Kłodawa może skorzystać?

Idę do Urzędu Miasta i Gminy w Kłodawie. To szary budynek kryty metalowymi płytami. W jednym z biur na pierwszym piętrze siedzi nad laptopem Dorota Galus, sekretarz gminy. Kiedy się przedstawiam, ciężko wzdycha. - Od trzech dni nic innego nie robię, tylko odbieram telefony od mediów - tłumaczy. - Wszyscy nagle się zainteresowali Kłodawą. A Kuba Rozpruwacz to morderca i naprawdę nie mamy z czego być dumni.

Pani sekretarz zapewnia, że miasto nie ma zamiaru otwierać muzeum Kuby Rozpruwacza. Ani tworzyć wokół tej postaci atrakcji turystycznych. - Myśleliśmy jedynie, żeby z okazji Halloween zrobić małą wystawę. Ale nie poświęconą Rozpruwaczowi, tylko jego rodzinie. I to wszystko. Na pewno nie będzie u nas ulicy Kuby Rozpruwacza.

- Żeby postawić muzeum, trzeba mieć eksponaty - dodaje Izabela Nowakowska, specjalistka ds. promocji miasta. - Skąd mamy je wziąć? Mamy w Kłodawie kopalnię soli, zabytkowy kościół barokowy i 30 tys. turystów rocznie. Radziliśmy sobie do tej pory bez Rozpruwacza i na pewno nadal będziemy sobie radzić. 

 http://wyborcza.pl/1,87648,16643494,Kuba_Rozpruwacz___seryjny_morderca__niestety_nasz.html#ixzz3DTkxMTSK

Tutaj publikuje komentarze pod tekstem z Gazety Wyborczej. Wiadomo, ze teraz w tekstach juz nie brakuje baboli. One po prostu wystepuja jak rodzynki w keksie. Translator wyrwany zywcem z googla i tragedia gotowa. Nie dosc, ze dowalono sie do wszystkiego to i jeszcze londek wciska banialuki. 

"Szal miał być zabrany z miejsca zbrodni przez sierżanta Amosa Simpsona, który podarował go żonie. Kobieta, kiedy zobaczyła ślady krwi, nie chciała go nosić." Wnioski: 1) policja brytyjska obdarowuje znaleziskami z miejsc zbrodni swoich funkcjonariuszy (od sierżanta wzwyż); 2) ci obdarowują nimi swoje grymaśne żony, 3) żony policjantów są tak rozpieszczone, że nie chcą nosić pamiątek ze śladami krwi (może kolor czerwony nie był wtedy w modzie). I właśnie ta historia jest sto razy ciekawsza w "Gazecie" niż historia Kuby Rozpruwacza. Czy można poprosić redaktora o drugi odcinek - o żonach policjantów?

¬Aaron Kosminski był ŻYDEM. Tylko i wyłącznie.

¬Czyli nie Jack tylko jednak Kuba

¬Sprawa Jakuba T.,oskarżonego o gwałt w Exeter , wcale nie jest taka jednoznaczna,jak wskazywałyby ,dość niechlujne wyniki badań DNA wykonane właśnie przez angielskich specjalistów.Żałosne jest to dążenie ,za wszelką cenę ,do udowodnienia,że całe zło pojawia się zawsze w tym cudownym kraju za sprawą imigrantów.

¬2014-126=1888r. Polska w tym czasie nie istniała. Skąd więc wniosek, że rzeczony Żyd był Polakiem ??? Kolejna poprawność polityczna po brytyjsku ??? Niedługo zapewne dowiemy się, że pakistańscy gwałciciele z Rotherham też są narodowości polskiej :/

¬Po pierwsze, portret Kozmińskiego (nie Kośmińskiego) zamieszczony w tym artykule pochodzi z taniej broszurki i z całą pewnością jest tylko radosną impresją nieznanego artysty, nie mającą nic wspólnego z rzeczywistym wyglądem Aarona.

¬Jego matka była Żydówką. 

Za ww.jewish.org.pl

"Każdy, kto ma matkę Żydówkę lub przeszedł przez oficjalną procedurę konwersji na judaizm jest Żydem. Należy zaznaczyć, że bycie Żydem nie ma nic wspólnego z przekonaniami lub tym co się robi. Osoba urodzona z rodziców nie-Żydów nawet wyznająca tę samą wiarę jak Żydzi ortodoksyjni oraz przestrzegająca praw i zwyczajów judaizmu nadal pozostaje nie-Żydem nawet dla najbardziej liberalnych odłamów judaizmu podczas gdy osoba urodzona z matki Żydówki nawet jeśli jest ateistą i nigdy nie praktykuje religii żydowskiej nadal uważana jest za Żyda nawet przez ultra ortodoksyjnych Żydów.

W tym sensie, judaizm jest bardziej podobny narodowości niż inne religie i bycie Żydem jest jak obywatelstwo." 

Innymi słowy był ŻYDEM i nie był Polakiem, bo nie mógł, co najwyżej mógł być Rosjaninem. POLSKA nie istniała na arenie międzynarodowej.

Po drugie, autor pisze, iż zbrodniarz zwał się Aaron Mordke vel Kośmiński. Tu nie ma żadnego vel, proszę autora, Mordke to było drugie imię Aarona.

Po trzecie, ojciec Kozmińskiego miał na imię Abram Józef, można sprawdzić na Casebook.org, netowym kompendium wiedzy ripperologicznej.

Po czwarte, Abram Kozmiński zmarł najprawdopodobniej w okolicach roku 1887, nie 1880. Informacja równiez wydłubana z archiwów dzięki ludziom z Casebook.org.

Po piąte, Aaron Kozmiński zmarł w roku 1919 w Lavesden Asylum, dokładnie 24 marca. Dokumentacja się zachowała, przy odrobine researchu (książka Philipa Sugdena, albo Casebook) tę informację można było wykopać.

Po szóste, Mary Ann Nichols nie wynajmowała pokoju na spółkę z Emily Holland. Ona i Emily nocowały zazwyczaj w wieloosobowym pokoju w noclegowni na Thrawl Street 18. Tamtego wieczora Mary została wystawiona za drzwi, gdyż nie miała pieniędzy, by zapłacić za nocleg.

Po siódme, ocieniona cylindrem twarz? Czy autorowi słońce przygrzało? Biedny londyński Żyd, w onym czasie już bez pracy i sypiający po rynsztokach, miałby popylać po ulicach w cylindrze? Cholernie elegancki menel był z tego Aarona.

Po ósme, Rozpruwacz odciął piersi i wyciął zewnętrzne narządy płciowe tylko jednej ofierze, Mary Jane Kelly, ale jej usunął wszystkie tkanki miękkie z klatki piersiowej i brzucha. Annie Chapman wyciął macicę, Kate Eddowes macicę i nerkę, a dwóm ofiarom, Mary Ann Nichols i Elizabeth Stride nie wyciął nic. Ups.

Po dziewiąte, nie ma pewności, że którykolwiek z listów wysyłanych do prasy był rzeczywiście dziełem Rozpruwacza. A jeśli ma nim być Kozmiński, to jakie jest prawdopodobieństwo, że imigrant-schizofrenik był w stanie pisać składne i logiczne listy po angielsku?

Po dziesiąte, Aarona jako jednego z podejrzanych wskazał w swych notatkach sir Melville MacNaghten. Chief constable, a jakże, ale nie w Yardzie. W Metropolitan Police. Ups.

Taki krótki artykuł, a tyle w nim baboli. Imponujące.

                                                     

W tym miejscu chcialam sie pochwalic tym, iz w Kaliszu nie bylo Kuby Rozpruwacza co nie znaczy, ze bylo nudno. Zawsze bylo ciekawie. A jak sie ciocia nudzila to z kolezanka przeganiala samotne kobiety idace parkiem. Lub dopytywala sie w domofonach czy ludzie maja prad lub gaz. Inni szukali Ruskich w Kabulu w pobliskich spozywczakach. takie to tam mialo sie rozrywki. 

Kilka lat temu wystawiona zostala płaskorzeźba z brązu przedstawiającą popiersie Fryderyka Chopina a poniżej czarne klawisze, imitujące fortepian, odsłonięto w niedzielę na kamienicy w centrum Kaliszu. Do 1914 r. stał w tym miejscu dom, w którym kompozytor tańczył mazura.Młody Fryderyk spędził w Kaliszu w 1830 r. (od 3 do 5 listopada) ostatnie chwile przed opuszczeniem kraju na zawsze. Wcześniej, od 1826 r., był tutaj co najmniej pięciokrotnie. "Fryderyk miał tutaj oddanych przyjaciół, liczne grono znajomych, a w tym miejscu tańczył mazura z piękną kaliszanką Pauliną Nieszkowską" - głosi napis pod popiersiem.

                                             

i nasz herb i nasz ratusz co to kolezanka z budowlanki  po maturze chciala uczcic robiac kupe. Oczywiscie nic z tego nie wyszlo ale moglo byc ciekawie.

                                     

Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii w sierpniu 1848 roku Fryderyk Chopin wyjechał na kilka tygodni do Szkocji. W Edynburgu zatrzymał się w Douglas Hotel przy St. Andrew Square, w najelegantszym wówczas hotelu. Często gościł w domu lekarza-homeopaty dr Adama Łyszczyńskiego (przy 10 Warriston Crescent), z którym serdecznie się zaprzyjaźnił. 4 października wystąpił z recitalem w Hopetown Rooms (przy Albyn Place). W Edynburgu Chopin z pewnością zwiedził zamek, podziwiał Scott Monument, wędrował zabytkową Royal Mile, wiodącą od zamku do opactwa i Pałacu Holyrood.

Jane Stirling and her sister

 W sierpniu udał się Chopin do Szkocji, gdzie zajechał do rodziny swej uczennicy Miss Stirling. Wszystkim, którzy znają muzykę Chopina, jest też znane to nazwisko, ponieważ jej dedykowane są oba nokturny op. 55. U Stirlingów nieledwie zadręczono go nadmierną dobrocią, lecz Chopin mimo to narzekał na swój los. W Edynburgu mieszkał w domu Polaka, dra Liszyńskiego i był tak osłabiony, że trzeba go było znosić ze schodów. Na pytanie doktorowej: — Czy George Sand jest istotnie pańską najlepszą przyjaciółką? — Chopin odpowiedział: — „George Sand? napewno ją nie jest“.

 Nie można mu brać za złe, że unikał nieprzyjemnych wspomnień z przeszłości. Wyznał raz, że Sand z powodu jego chudości nazywała go „swym kochanym trupem“. Przejemne, prawda? Miss Stirling niewątpliwie kochała się w nim mimo wszystko, a księżna Czartoryska udała się za nim do Anglji, aby się przekonać, czy ma się lepiej. Jak widzimy, kobiety jeszcze go niezupełnie opuściły, zaś on istotnie nie mógł żyć bez ich pochlebstw i miłej opieki. Można spokojnie powiedzieć, że kobieta, nawet nie wzywana, zawsze znalazła się w pobliżu na jego usługi. Grał 28-go sierpnia w Manchestrze, ale jego przyjaciel Osborne, który był na tym koncercie, mówi o nim: — „Gra jego była zbyt delikatna, aby mogła wywołać entuzjam^[2], do tego stopnia, że istotnie żal mi go było“. W drodze powrotnej do Szkocji Chopin mieszkał u państwa Salis Schwabe. Przed kilku łaty pisał o pobyciu Chopina w Szkocji 1848 roku J. Cuthbert Hadden w „Glasgow Heraldzie“. Poeta dźwięków był wówczas bardzo cierpiący, a mimo to z charakterystycznym uporem grywał na koncertach i składał wizyty wielbicielom. Hadden znalazł następującą notatkę w starych numerach glasgowskiego „Courier'a“: Monsieur Chopin ma zaszczyt zawiadomić, iż jego „Matinée Musicale“ odbędzie się w Glasgowie w Merchant Hall 27-go września we środę. Początek o godz. ½2. Bilety w ograniczonej ilości będą sprzedawane po gwinei. Wszystkich szczegółów można się dowiedzieć u Mr. Mnir Wood, Buchananstreet.

 Hadden pisze dalej: „Czysty dochód z tego koncertu miał wynosić sześćdziesiąt funtów, sumę śmiesznie małą, jeśli ją porównamy z dochodami naszych wirtuozów; nie, jeszcze śmieszniejszą, jeśli sobie przypomnimy, że 16 lat przedtem Paganini z dwuch koncertów, jakie dał w Glazgowie, miał 1400 funtów ster. Zmarły już Mnir Wood opowiadał: — W Głasgowie byłem wówczas dopiero od niedawna, ale nigdy w życiu jeszcze nie widziałem na mieście z powodu koncertu tylu prywatnych ekwipażów co wówczas. W rzeczywistości na koncert zjechało obywatelstwo okoliczne, a prócz tego przyszła drobna garstka „elity“ glasgowskiej“. Ponieważ to był „poranek“ mieszczanie byli zajęci czem innem, a pół gwinei od osoby było dla ich żon i córek zadużo.

 

Zmarły dr. James Hedderwich z Glasgowa opowiada w swoich wspomnieniach, że kiedy wszedł do sali, tylko jedna trzecia jej część była zapełniona przez publiczność. Na pierwszy rzut oka widziało się, że audytorium składało się z osobistych przyjaciół Chopina. Dr. Hedderwich poznał natychmiast pianistę. Był to mały, delikatny jegomość w jasno-szarem ubraniu — frak i spodnie miał tego samego koloru obracał się żywo w towarzystwie, rozmawiając z różnemi grupami, a czasem spoglądając na zegarek, który był niewiększy od agatu na wskazującym palcu „aldermanna“. Zupełnie ogolony, z jasnemi włosami i bladą, chudą twarzą był mimo wszystko postacią zajmującą i godną uwagi, a kiedy wreszcie, poraz ostatni rzuciwszy okiem na swój miniaturowy zegarek, wszedł na estradę i usiadł przy fortepianie, natychmiast skupił na sobie uwagę wszystkich. Dr. Hedderwich mówi, że to był raczej koncert salonowy, więcej „piano“ niż „forte“, chociaż tu i owdzie zdarzały się epizody szczególniejszej siły i wielkości. Zdawał sobie jasno sprawę, iż Chopin jest skazany na wczesną śmierć. O ile mogliśmy stwierdzić, żyją jeszcze dwaj świadkowie tego glasgowskiego koncertu w r. 1848. Jednym z nich jest Jul. Seligmann, szanowny przewodniczący glasgowskiego Towarzystwa Muzycznego. Ten w następujący sposób odpowiedział na kilka zadanych sobie pytań:

(Above) © National Library Scotland

 Parę tygodni przed koncertem spędził Chopin u przyjaciół lub uczniów, którzy zaprosili do^[3] do swych leżących w okolicy majątków. Zdaje mi się, że Miss Stirling kierowała tem wszystkiem. Mnir Wood poczynił przygotowania potrzebne do koncertu i przypominam sobie dokładnie, jak mi powiedział, że nigdy jeszcze przy urządzaniu żadnego koncertu nie miał tylu trudności, co tym razem. Chopin tysiąc razy rozważał tę sprawę. Wood kilkakrotnie odwiedza go w domu admirała Napiera w Milliken Park niedaleko Johnstone, ledwo jednak wrócił do Glasgow, znowu wołano go z powrotem, aby zarządzić nowe zmiany. Koncert miał się odbyt^[4] w Merchant Hallu przy Hutchesonstreet, dziś gmach hrabstwa. Sala była pełna w trzech czwartych. W pauzach między produkcjami Chopina śpiewała pani Adelasio de Marqueritte, córka słynnego lekarza londyńskiego, zaś Mr. Mnir akompaniował jej. Chopin był najwyraźniej bardzo chory. Uderzenie jego nie miało żadnej siły i podczas gdy wykończenie, wdzięk, elegancja i delikatność jego gry wywoływała podziw Słuchaczów, brak siły czynił ją poniekąd monotonną. Nie pamiętano już wszystkich numerów programu, ale Mazurek w B (op. 7 N. 1) musiał bisować, co też uczynił, tym razem zupełnie inaczej go cieniując niż przedtem. Audytorjum składało się prawie wyłącznie z arystokracji, zaś głównie z dam, między któremi można było zauważyć księżną Argyll i jej siostrę, Lady Blantyre. Drugim naocznym świadkiem jest George Russell Alexander, syn właściciela „Teatru Royal"6 przy Dunlapstreet, który w liście do autora tego artykułu szczególnie podkreśla blady, prawie trupi wygląd Chopina. — Moje wzruszenie — pisze on — było tak wielkie, że parę razy musiałem wychodzić z sali, aby przyjść do siebie. Słyszałem największe i najświetniejsze „gwiazdy“ muzycznego nieba, ale żaden artysta nie pozostawił w mej duszy tak głębokiego wrażenia.

 

Czwartego października grał Chopin w Edynburgu, zaś w listopadzie, złożywszy w Szkocji mnóstwowizyt, wrócił do Londynu. Słyszymy o balu polskim i koncercie, w którym Chopin wziął udział, ale i tam mu się nie powiodło. Opuścił Anglię w styczniu 1849 r. i był szczęśliwy, że mógł wreszcie wyjechać. — Widzi pan woły na tej łące? — odezwał się w powrotnej drodze do Paryża. — To ma więcej inteligencji od Anglików. — To odezwanie się z pewnością nie świadczy o nim pięknie. Być może, że Niedźwiedzki, do którego zwrócone były te słowa, zanadto na serjo wziął ten mały żart! — W każdym razie Chopin Anglji ani Anglików nie lubiał.

http://pl.wikisource.org/wiki/Chopin:_cz%C5%82owiek_i_artysta/Anglja,_Szkocja_i_P%C3%A8re_Lachaisehttp://www.culture24.org.uk/history-and-heritage/literature-and-music/art76965

ttp://polishscottishheritage.co.uk/?heritage_item=polish-music-in-scotland-part-2-chopin

https://www.google.co.uk/search?q=georges+sand+valldemossa&biw=1024&bih=677&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=aDMZVKG-Lo307AaBwoCIAQ&ved=0CAYQ_AUoAQ#tbm=isch&q=georges%20sand&facrc=_&imgdii=_&imgrc=n982zhfHAwO81M%253A%3BQJeuZR4CgYdwdM%3Bhttp%253A%252F%252Fupload.wikimedia.org%252Fwikipedia%252Fcommons%252F5%252F54%252FGeorge_Sand_by_Nadar%252C_1864.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fen.wikipedia.org%252Fwiki%252FGeorge_Sand%3B2211%3B2800