Dzis Dzien Swietego Patryka. Patrona Irlandii i swieto narodowe tegoz kraju. Tradycja jest zakladanie czegos zielonego na siebie i picie whiskey nie (whisky tylko w Szkocji)!Obowiazkowa szklanke zwie sie *dzbanem Patryka*. To ma swoja legende wedle ktorej swiety Patryk, nastraszyl pewna karczmiarke, ktora nie dolewala pelnej miarki trunku, ze przez to pojawia sie w jej karczmie potwory. Wystraszona kobieta od tego czasu zawsze napelniala kubki do pelna.
Glownym symbolem swieta jest shamrock, ktora jest takze jednym z symboli zwiazanych tradycyjnie z Irlandia. Wedlug legendy o sw. Patryku, wykorzystal on te rosline aby wyjasniac pierwszym irlandzkim chrzescijanom dogmat o Trojcy Swietej. Nie mogli oni zrozumiec, jak to mozliwe, ze sa Trzy Osoby Boskie, a jednoczesnie sa one jednym Bogiem.
Swieto Patryka obchodzone jest na calym swiecie. W Hameryce obchody siegaja roku 1737 kiedy Charytatywne irlandzkie Stowarzyszenie w Bostonie zorganizowalo pierwsza parade.
Zielone piwo pije sie wszedzie czyli barwione na zielone tak jak i niektore rzeki czy wodospad Niagara, Londek Eye czy Empire State Building czy Ratusz w Pozku.
Tu na szczesie podaje domowego Leprechauna! Cheers!
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew! Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew!
”— Warszawskie dzieci, refren
Warszawskie dzieci. Jedna z najpiekniejszych i zarazem najsmutniejszych piosenek Powstania Warszawskiego teraz zostanie przerobiona na Kaliskie dzieci, pojdziemy w boj.
Apogeum propagandy osiagnal punkt decydujacy. Caly swiat sie zbroi wiec my tez a ze kosztem dzieci. Wlodarze grodu Jolanty i Przemyslawa Poboznego, powolali do zycia wojskowa szkole dla dzieci. Nikt by o tym nie wiedzial poza spryciulami z NY Timsa. Tak, Tego NY Timsa. tego zza wielkiej wody. Miasta co to albo ogarnia szal sexu w wielkim miescie lub tego co napada wiecznie Godzilla.
Artykul autorstwa Ricka Lymana, opowiadajacy o powolaniu i zyciu wojskowej szkoly w Kaliszu. Pytamy sie o co kaman i dlaczego taki tytul wybiera taki temat. Chodzi o sposob przygotowania sie do walki zbrojnej z napadajaca na Polske - Rosje.
Swietna to idea bo i Kaliszfornia jest wspomniana i prezydent dal slowko i nauczyciele. Slowa ubrane sa we frazesy generalow, ministrow obrony narodowej i premierzycy, co to powolala dekret o preparowaniu ochotnikow i stwarzania nowej powszechnej sluzby wojskowej. Z tym ostatnim przesadzam, bo jak wiadomo powszechna slozba nie *cieszyla* sie powodzeniem od zawsze, ale kto tam chcial to *chadzal*. Wrog puka do bram. Putin na Krymie i Ukrainie nie stanie. Potrzeba mu wiecej. Skad dzieci to wiedza. Czy 11- stolatkowie maja juz taka wiedze by rwac sie na wojne? Skad w glowach 16- sto latka idea podzialu geopolitycznego Europy?
Na koniec najwazniejsze pytanie- Dlaczego dzieci bronia pokoju?
Skad ten ped do obslugi AK- 4?. Skad ta moc treningow calodziennych?
Swiat jest pelen sprzecznosci. Po latach kiedy to rodzice tych dzieci wystepujacych, wymigujacych sie od sluzby i palacych ksiazeczki wojskowe tak pragna wejsc w szeregi armi zbrojnej?
Rodzice jeszcze nie tak dawno maske PGaz slon, wloz, maske zdejm ze wstretem, darli ryja na ORMO i MO teraz swoje dzieci preparuja na marines?
A moze sie myle? Moze to zastepy patriotow, ktorzy ockneli sie nagle i stwierdzili, ze nie bedzie wrog nam plul w twarz, ni dzieci nam swawolil?
Moze sie myle i dzieci widzac postawe patriotyczna swoich bliskich chca oddac zycie za ojczyzne?
Wiadomo, slabi odpadli, cioty wyjechaly, zostaly tylko patrioty!
Post ten wypocilam za posrerdnictwem Kelnerostwa, ktore to usluznie mi artykul podeslalo. Wyncy, wyncy ciocia chce i uprasza sie o wiecej smaczkow swiatowych dla ciocinego blogu!
elfroga@gmail.com, to ciociny a- dresik. Bo w komentarzach a-dresiku nie znajdziecie. Po prostu boje sie *madrzejszcyh* patriotow!
Poles Steel for Battle, Fearing Russia Will March on Them Next
KALISZ, Poland — For evidence of how much President Vladimir V. Putinof Russia has jangled nerves and provoked anxiety across Eastern Europe, look no farther than the drill held the other day by the Shooters Association.The paramilitary group, like more than 100 others in Poland, has experienced a sharp spike in membership since Mr. Putin’s forces began meddling in neighboring Ukraine last year.Thirty students took an oath to defend Poland at all costs, joining nearly 200 other regional members of the association — young men and women, boys and girls — marching in formation around the perimeter of the dusty high school courtyard here. They crossed Polish Army Boulevard and marched into the center of town, sprawling in four long lines along the edge of St. Joseph’s Square.
Children played soccer as young members of the Shooters Association trained at a school in Kalisz.CreditPiotr Malecki for The New York TimesOne of those who took the oath in Kalisz was Bartosz Walesiak, 16, who said he had been interested in the military since playing with toy soldiers as a little boy, but had been motivated to join the Shooters Association afterRussiamoved into Crimea.“I think that Putin will want more,” he said.“Lithuania, Estonia and Latvia are already getting ready for such a scenario, so Poland must do the same.”As the crisis drags on, what was unthinkable at the end of the Cold War now seems not quite so unlikely to many Poles: that the great Russian behemoth will not be sated with Ukraine and will reach out once again into the West. The thought is darkening the national mood and rippling across the entire region in ways that reflect a visceral fear of an aggressive and unpredictable Russia.Pointing out that Russia insists it has no such intentions usually elicits little more than a despairing laugh.“I think the impact on everyday life is starting to be very bad,” said Marcin Zaborowski, director of the Polish Institute of International Affairs. “Very often now, people approach me — neighbors, hairdressers — asking whether there will be a war. The other day, my mother called and asked me.”Dinner parties in Warsaw these days frequently drift to the topic. Possibilities that were once shrugged off are now seriously contemplated. Even the jokes are laced with anxiety.In January, the Polish Ministry of National Defense announced that it would provide military training to any civilian who wished to receive it, with registration beginning March 1. About 1,000 people showed up the first day, said Col. Tomasz Szulejko, spokesman for the Polish Army’s general staff. “This number certainly bodes well for the future,” he said.“These kind of comments are, of course, meant as jokes,” Mr. Szlendak said. “But they are based on real fear. They are humorless, sad jokes.”The situation has not quite gotten to the point that people are stockpiling food and ammunition in the basement, said Mr. Zaborowski of the Polish Institute of International Affairs, but anxiety is definitely rising.Pawel Kowal, a former member of Poland’s Parliament and a foreign policy expert, said the country was getting parallel messages from its leaders, being told that a newly aggressive Russia poses a genuine threat while also being reassured that membership in NATO and the European Union will provide sufficient protection.“The sense is that the border between NATO and Russia is like a new Iron Curtain,” Mr. Kowal said. “But at least this time, Poland is on the right side of it.”The growing enrollment in the paramilitary groups is just one manifestation of the changed climate. The number of groups, General Pacek said, is clearly rising. Not all of the increase is due to Ukraine — patriotism and uniformed service are becoming more fashionable among younger Poles, and the military does offer a stable career — but Mr. Putin’s shadow has certainly accelerated the trend, he said.A gathering a few days earlier in the city of Szczecin had 500 new cadets taking the oath. General Pacek estimated there were 120 such groups at the moment, with about 80,000 members, but he acknowledged that this was just a guess, as the groups are not required to report their existence or membership rolls.The Defense Ministry has been trying to entice the groups to join an alliance with the government, offering equipment, uniforms, training and even money in exchange for a clearer idea of who they are — and a chance to assemble a new generation of energized recruits.“There is no question of them doing any fighting,” General Pacek said. “They are to offer assistance to the military. But of course, they have to be prepared to defend.”
Members of the paramilitary association lined up during an exercise at 3 a.m.CreditPiotr Malecki for The New York TimesIn St. Joseph’s Square, the 30 new members of the Shooting Association waited for the command before taking four purposeful steps forward and raising their right hands.“I hereby pledge to put the good of the Polish Republic above all else,” they repeated. “I will always be ready to defend its independence until my last breath.”After the ceremony, Grzegorz Sapinski, the mayor of Kalisz, watched the cadets march down the cobblestone streets back to the school.“One cannot help but notice the change in attitudes among young people following what is happening in Ukraine,” Mr. Sapinski said. “The conflict is not in some obscure place. It is happening four hours’ drive away.”The members of one squad from the Shooters Association were splayed on their bellies on the edge of the school’s soccer field, pushing themselves ahead one knee thrust at a time. Each held a prop AK-47, and Capt. Lukasz Kolcz, the chapter’s commander, barked at them to keep low and move forward.The youngest of the cadets, Grzegorz Zurek, 11, was having trouble keeping up, but he was stubbornly determined. As they arrived on the far side of the field, the cadets turned to cheer Grzegorz along.“I think it is highly probable that Putin will do something against Poland,” Grzegorz later said. “I know from history that Russia has always been a totalitarian state. Now it is trying to regain the territory it lost at the end of the Cold War.”He rested his rubber-coated gun on the soft, perfect grass.“Should it invade Poland,” he said, “I would not hesitate a second to fight against them.”
Morze Czarne. Taki tytul nosi film w rezyserii Kevina Macdonalda. W rolach glownych Jude Low. Jest bohaterem i dziarskim kapitanem okretu podwodnego. Okret wypozyczony z portu Sewastopol przypomina trumne i wkrotce sie nia staje. Zaloga ginie a sam skipper ratuje dwoch marynarzy i pewnien ladunek. Black Sea to luzna historia opowiadajaca o zlotym konwoju. Wystepuje ubot niemiecki, ktory kryje w swych wnetrzach niezwykly ladunek. To sztaby zlota pochodzace ze Zwiazku Radzieckiego. Wszystko wskazuje, ze ladunek nazisci probowali wywiezc ze Zwiazku Radzieckiego. Ubot zatonal a zloto wraz znim. Do czasu gdy bogacz postanawia skrzyknac kapitana. ten swoja ekipe zlozona z wilkow morskich. polowa to Anglicy. Druga polowa to Rosjanie. Na poklad zaproszono takze prawiczka, ktory jak wiadomo przynosi pecha. Chlopak przyniosl nieszczescie ale za to przezyl i to z kilkoma sztabkami zlota. Black Sea polecam za wspaniale zdjecia okretu podwodnego i calek tej otoczki. (Uwielbiam lodzie podwodne, chcialabym choc raz do niej wejsc, to jest takie marzenie ciocine i nie kryje mam fiola na temat niszczycieli i ubotow zwlaszcza, port Rosyth widze z okna))) Wspaniala rola Juda Low jako starego wilka morskiego. Przystojniak nasz nie mowi po rosyjsku jak sie okazuje. Akcent jak sie dowiadujemy to podobno pochodzi z Aberdeen? Tak czy siak brzmi jak marynarz z Potiomkina. Black Sea polecam. No chyba jak ze cierpicie na klaustrofobie.
Kevin Macdonald opieral sie luzno na historii brytyjskiego lekkiego krazownika HMS Edinburgh. Statek zostal zatopiony przez niemieckie torpedy na Morzu Barentsa, z ladunkiem radzieckiego zlota na pokladzie. Edinburgh podczas swej ostatniej drogi przewozil 5,5 tony zlota, bedacego czescia zaplaty ze strony radzieckiej za dostawy Lend - Lease (465 sztabek w 93 skrzyniach, o owczesnej wartosci ok 2.000.080 £. Od lat 50. rzad brytyjski planowal wydobycie zlota z wraku, mimo jego uznania w 1957 roku za grob wojenny. W koncu, kontrakt przyznano konsorcjum Jessop Marine Recoveries w koncu odkopano Edinburgh. W roku 1981 wydobyto 431 sztabek o masie 5,13 t i wartości wówczas ok. 44.000.000 funtów szterlingów. 45% złota otrzymało konsorcjum, z pozostałego – 2/3 ZSRR i 1/3 Wielka Brytania[7]. W dniach 4-10 września 1986 brytyjska firma Wharton-Williams wydobyła ponadto 29 sztabek o masie 345 kg i wartości ok. 3 mln funtów, z czego 19 sztabek przekazano ZSRR. Pięć sztab, których wydobycie było nieopłacalne, pozostało jeszcze we wraku. za Wikipedia
Co kryja jeszcze wody swiata to nie fikcja i puscmy teraz wodze fantazji i znajdzmy to podwodne Eldorado.
Platyna za 3 miliardy dolarów
Greg Brooks, łowca skarbów, pokazał światu film, na którym widać dobrze zachowany wrak SS Port Nicholson. Brooks szukał go od 2005 roku, kiedy dowiedział się, że na okręcie mógł być cenny ładunek. Rozpoczęło się przetrząsanie archiwów Kriegsmarine, dokumentów Bank of England i amerykańskiego Departamentu Obrony. Na podstawie śledztwa Brooks doszedł do wniosku, że SS Port Nicholson wiózł 71 ton platyny w sztabkach. Była to część zapłaty Związku Radzieckiego dla Stanów Zjednoczonych za transporty broni. Rynkowa wartość takiej ilości platyny sięga dziś 3 miliardów dolarów!
Firma Sub Sea Research, należąca do Brooksa i Johna Hardy’ego, byłego inżyniera NASA, od 20 lat bez większych sukcesów zajmowała się poszukiwaniem wraków. W maju 2008 roku rozpoczęto przeczesywanie obszaru wielkości Małopolski w poszukiwaniu zatopionego statku. Znaleziono go na głębokości 700 metrów, 80 kilometrów od brzegów USA.
Zanim jednak Brooks i Hardy zapiszą na swoich kontach miliony dolarów, muszą spełnić dwa warunki. Po pierwsze, wyciągnąć platynę na powierzchnię, co jest możliwe, bo po dwóch latach przygotowań Sub Sea Research dysponuje odpowiednim statkiem i robotami mogącymi pracować na dużych głębokościach. – Wydobędę to, nawet jeśli miałbym podnieść cały wrak – mówił niedawno Greg Brooks. Po drugie, znalazcy muszą porozumieć się z Wielką Brytanią, która była właścicielem frachtowca. Brytyjczycy na razie czekają na wyniki eksploracji i dopiero po wyłowieniu platyny zdecydują, czy wysuną roszczenia. Prawo morskie i międzynarodowe jest pod tym względem niejasne, ale z grubsza można przyjąć, że wraki okrętów wojennych niezależnie od tego, gdzie są odnajdywane, należą do pierwotnych właścicieli. Do statków cywilnych znalezionych na wodach międzynarodowych prawa mogą sobie rościć znalazcy. Ale i tak dla świętego spokoju znalazca okrętu wojennego czy statku cywilnego powinien uzgodnić z jego byłym właścicielem sposób podziału skarbu.
I srebro za pół miliarda dolarów
Sub Sea Research nie ma umowy i niewykluczone, że z zaplanowanej na wiosnę i lato wyprawy Brooks wróci z platyną, ale bez pieniędzy. A że to możliwe, przekonał się boleśnie inny łowca skarbów, Greg Stemm, założyciel i szef Odyssey Marine Exploration, największej firmy polującej na podwodne skarby notowanej na giełdzie Nasdaq.
W październiku 1804 roku hiszpańska fregata Nuestra Señora de las Mercedes płynęła z Peru do Hiszpanii. Wiozła południowoamerykańskie przyprawy oraz 900 tys. złotych i srebrnych monet. Okręt został zaatakowany 180 mil od Gibraltaru przez Anglików, którzy polowali na statki z kolonialnymi skarbami (zbierali w ten sposób pieniądze na wojnę z Francją). Kapitan nie chciał się poddać, statek został ostrzelany. Na pokładzie doszło do gigantycznej eksplozji beczek z prochem i fregata poszła na dno. Zatopienie okrętu doprowadziło do bitwy pod Trafalgarem i wciągnęło Hiszpanię w wojny napoleońskie, które zakończyły okres jej potęgi. Przez 200 lat nikt nie interesował się wrakiem.
W 2007 roku uwagę hiszpańskiej straży przybrzeżnej zwrócił statek Odyssey Explorer należący do spółki Stemma. Jednostka tygodniami stacjonowała w porcie w Gibraltarze. Często wypływała w rejsy w stronę Portugalii. Hiszpanie zaczęli przypuszczać, że Amerykanie nie tylko – jak tłumaczyli – eksplorują odnaleziony wcześniej w tej okolicy wrak brytyjskiego okrętu Sussex, ale też zwożą do Gibraltaru skarby z innego wraku. W końcu spółka przyznała, że ze szczątków Nuestra Señora de las Mercedes spoczywających na wodach międzynarodowych wydobyła i przerzuciła do Gibraltaru, a następnie do USA 600 tysięcy złotych i srebrnych monet.
Rozpętała się burza. – To ordynarna grabież – grzmiała hiszpańska wicepremier Maria Teresa Fernandez, a pracowników firmy porównywano do piratów. W amerykańskich sądach rozpoczęła się batalia o prawo do skarbu. Spółka Odyssey wynajęła firmę lobbystyczną, która forsowała zmianę amerykańskich przepisów o wrakach, tak by zezwalały na eksplorowanie statków wojennych, jeśli zatonęły nie na służbie. Bez skutku. Przeciwko zmianom przepisów protestowała administracja Baracka Obamy, a na początku lutego sąd w Atlancie nakazał firmie oddanie skarbu rządowi Hiszpanii. Odyssey już zapowiedział kolejną apelację.
Jeśli jednak Amerykanie będą musieli zwrócić wart pół miliarda dolarów skarb, akcjonariusze firmy nie powinni się martwić. Za kilka miesięcy rusza wyprawa, której celem jest ładownia parowca SS Gairsoppa. To brytyjski statek cywilny zatopiony w czasie II wojny światowej na Atlantyku. W ładowniach, według rejestru strat wojennych firmy ubezpieczeniowej Lloyd’s, jest srebro warte dziś 150 mln dolarów. Spółka uzgodniła już z brytyjskim rządem podział znaleziska (rządowi w Londynie przypadnie 20 proc. wartości).
Z kolei w przyszłym roku Odyssey ma przerzucić ludzi i sprzęt na wrak HMS Victory. 2 lutego firma zawarła porozumienie z rządem Wielkiej Brytanii gwarantujące jej do 80 proc. wartości skarbu znalezionego w ładowniach okrętu zatopionego w 1744 r. przez nawałnicę. Według dokumentów jednostka spoczywająca w kanale La Manche na głębokości 108 metrów przewoziła 4 tony złota wartego dziś około 250 mln dolarów. Zgodnie z umową wrak HMS Victory nie zostanie przeszukany pod wodą, lecz podniesiony z dna. Film o tej operacji będzie kręcić telewizja Discovery.
Odyssey ma w rezerwie jeszcze kilka cennych wraków, między innymi SS Mantola (17 ton srebra) i znaleziony dekadę temu w pobliżu Gibraltaru okręt Sussex ze skarbem szacowanym nawet na 5 miliardów dolarów. Firma ma pozwolenie na wydobycie srebra z Mantoli. Operacja na Sussex została odłożona, bo roszczenia zgłosili Hiszpanie.
Stare statki, nowe technologie
Odyssey jest potentatem w branży, w której działa kilkadziesiąt firm zajmujących się podwodną archeologią i poszukiwaniem skarbów, m.in. portugalska Arqueonautas Worldwide. To efekt rewolucji technologicznej. Statek poszukiwawczy można kupić za kilka milionów dolarów. Niezbędną elektronikę – zaawansowane skanery, magnetometry czy echosondy rysujące obraz dna w trzech wymiarach, zarezerwowane jeszcze niedawno dla wojska – za kilka dodatkowych milionów.
Nowoczesny skaner wrzuca się na linie do wody i ciągnie za statkiem. Może przeszukać za jednym zamachem pas dna o szerokości kilometra. Na rynku pojawiły się też roboty zdolne do pracy na głębokości kilku kilometrów. W sumie na rozpoczęcie dużej morskiej ekspedycji wystarczy 10–15 mln dolarów. Niemało, ale entuzjastów na to stać. Tym bardziej że wizja zysków zawsze kusi inwestorów. Dlatego Odyssey czy Arqueonautas są notowane na giełdach i tam przede wszystkim szukają kapitału. Odyssey ma dziś kapitalizację na poziomie 240 mln dolarów. W ostatnich dwóch latach, kiedy na giełdach inwestorzy szukali alternatywnych form lokowania kapitału, akcje spółki dały 150-proc. stopę zwrotu, sześć razy wyższą niż spółki z indeksu S&P500. Każda informacja o kolejnym znalezionym wraku podnosi kurs o kilkadziesiąt procent. Z takim samym impetem akcje tanieją, kiedy spółka donosi o przegranych procesach o skarby.
Na dnie Bałtyku jest kilka tysięcy nieodkrytych jeszcze wraków. Na całym świecie, według szacunków firmy Lloyd’s, około miliona. Dlatego rynek usług poszukiwawczych będzie rósł. Dziś można go oceniać na kilkaset milionów dolarów. Potentat – Odyssey Marine Exploration – ma 30 mln dol. rocznych przychodów, w połowie z usług świadczonych na rzecz koncernów naftowych. Spółka przynosi straty (podobnie jak znacznie mniejsza Seafarer Exploration Corp. czy portugalska Arqueonautas), bo nie spieniężyła żadnego z podmorskich skarbów, które namierzyła (tylko jeden udało się na razie wydobyć).
Chappi taki jak my lub gorzej. Muzyka Die Antwoordt.
Chapii to robocik, ktory sie obudzil i nagle ze zlego policyjnego robota stal sie przytulanka Y- Landi. matko czego tam nie ma w tym filmie. Poscigi, gangsterka, rap, dziki. Zlo swiata i chuligani. Chappi to dzielo Emila Blomkampa. Tworcy takich dziel jak 9 Dystrykt i Elysium, wiec temat..... trudny.
Amatorzy z zespolu Die Antwoordt wygladaja sama ciocia nie wie jak. Przyjemna za to muzyka jest i lubiana przez cicocie. Film chyba nie. Wystepuja ponadto Hugh Jackman z fryzura jak czeski hokeista i Sigourney Weaver jako przelozona. Yo- Landi i Ninja kazdy zna i najwieksze przeboje tez.
Ubaw po pachy to nie byla ale dla fanow jak znalazl.
Kill the messenger- to dramat polityczny. Fakty, ktore sie zlozyly na film dzialy sie naprawde. Historia opowiedziana to niechlubna akcja sprzedazy narkotykow przez rzad Hameryki> Narkotyki byly kupowane w Nikaragui. Slynne Oliver North Gate i obalenie czerwonych w Nikaragui. Pic na wode! Ktory zebral zniow smierci w calych Stanach. Glownie Californni. Oczywiscie dziennikarz nazwiskiem, Garry Webb sprawe odkrywa ale wkrotce po niej ginie okreslanej smierci samobojczej???? Final sprawy oczywiscie przeslonila afera Monica Levinsky a opinia publiczna miala sie zadowolic czy material organiczny na sukience Moniki nalezy do wskazanego mezczyzny urzedujacego w Gabinecie Oralnym.
Dawid Webb to dziennikarz sledczy w The San Jose News. Ma zone i troje dzieci. Do tego niezly leb. Publikuje w gazecie wyniki sledztwa kokainowej epidemii w Californni. Narkotyk przemycala nikaraguainska organizacja Contras. Za sprzedaz kasa szla do nich. O wszystkim wiedzialo CIA i ochoczo kupowala im bron.
Bezsilnosc, okropnosc dla mieszkancow. Nie pomogla publiczna debata z udzialem spolecznosci miast Califonijskich. Sprawe duszono. Ja jestem kontent, ze to sie wywleka i ze producenci jak Michael Sheen, Andy Garcia, Ray Liotta, Barry Pepper, Mary Elizabeth Winstead, Roseamarie DeWitt, Paz Vega, Oliver Platt, Richard Schiff, Michael K. Williams i przede wszystkim Jeremy Renner jako glowny bohater maja jaja.
Jak to dobrze, ze niektorzy mysla i wywlekaja na swiatlo dzienne choc skrawki przekretow rzadowych.
Kill the Messanger w rezyserii Michaela Cuesta i scenariuszu Petera Landesmana oparta jest na ksiazce Kill the Messanger, piora Nicka Schou.
Gary Webb cala afere nazwal Dark Alliance.
NARKOTYKI I MEDIA – NIEWYSŁAWIALNE TAJEMNICE
Kiedy Gary Webb, energiczny i odważny dziennikarz piszący dla gazety Mercury News z San Jose opublikował w sierpniu 1996 roku swój cykl artykułów, przez większą część roku na Wschód toczyły się z łoskotem fale oburzenia.
Webb spędził rok na odkrywaniu nikczemnych tajemnic otaczających crackową kokainę i sposób, w jaki zapanowała ona w Los Angeles. Jego trzyczęściowy artykuł nosił tytuł „Mroczne przymierze” i zawierał między innymi nazwiska byłych ważnych postaci z wspieranego przez CIA ruchu Contras. Webb otrzymał poparcie swojego wydawcy i pozostałych dziennikarzy piszących dla Mercury News.
Gazeta założyła nawet stronę internetową przeznaczoną na ten cykl artykułów i opublikowała elektroniczne kopie ważnych dokumentów potwierdzających to, co podawały artykuły.W międzyczasie fala ta dotarła do Waszyngtonu i nie zatrzymana popłynęła dalej do Langley w stanie Wirginia– siedziby Centralnej Agencji Wywiadowczej.Po pewnym czasie z Langley ruszyła w drugą stronę jeszcze potężniejsza fala.
Gary Webb wypowiedział rzecz niewysławialną. Powiedział oczywistą prawdę, która od dawna była dobrze znana większości dziennikarzy, polityków, profesorów akademickich, oficerów, polityków, a także personelowi agencji wywiadowczych i innym wtajemniczonym ludziom, i to od dziesięcioleci. Ta wypowiedziana przez Webba prawda mówiła, że CIA jest zaangażowana w hurtowy handel nielegalnymi narkotykami.
Nim minął rok, koledzy Webba z Mercury News wycofali swoje poparcie dla niego i zaczęli go potępiać. Taka była siła sygnału, który nadszedł z wschodniego wybrzeża. Wynikało to z ich obaw o własne kariery zawodowe, a zwłaszcza o awans do bardziej znanych agencji prasowych. Nastąpił klasyczny przypadek potępienia przez związek.
Co gorsze, niezłomny do tej pory wydawca Webba, również go potępił i opublikował w Mercury News artykuł redakcyjny, w którym starał się udowodnić, że jakość twierdzeń Webba zawartych w cyklu artykułów „Mroczne przymierze” byławątpliwa. Z jego wstępniaka wyraźnie wynikało, że to, co zostało powiedziane, wcale nie zostało powiedziane. Orwell nazywał to „podwójną mową”.
Za karę, że się odważył powiedzieć prawdę, przeniesiono Webba do filii biura Mercury News w małym miasteczku z dala od centrali. Webb zatrzymał tę pracę lub raczej swego rodzaju wegetację. Trudno mieć o to do niego pretensję, zwłaszcza że miał na utrzymaniu rodzinę. W zaistniałej w mediach sytuacji raczej nie mógł liczyć na znalezienie pracy gdzie indziej. Wydawca zatrzymał go w pracy, lecz mimo to zasługuje na potępienie za to, że ograniczył wolność wypowiedzi dziennikarza, ulegając presji.
Niektórzy byli koledzy Webba awansowali na wyższe i lepiej płatne stanowiska w upragnionych ogólnonarodowych agencjach informacyjnych. Mogli tam pisać, co się im tylko podobało, pod warunkiem że ich artykuły nie dotyczyły niczego, co było niewysławialne. Bez niezależnej i odważnej Czwartego Władzy (prasy) nie ma obrony przed subtelną i nieustępliwą kampanią zmierzającą do zdławienia demokracji we wszystkich jej aspektach z wyjątkiem nazwy.
Kiedy Webb zabierał się do swojego mającego wywołać trzęsienie ziemi dochodzenia, był nieświadomy ogromnego zagrożenia, jakie stworzył establishmentowi z kręgów bezpieczeństwa narodowego i polityki. Jego artykuły ujawniły złowrogą politykę, której początek sięga II wojny światowej – tajną kontrolę sprawowaną przez rząd Stanów Zjednoczonych nad przemysłem narkotykowym w skali globalnej, która trwa od dziesięcioleci. Była to jedna z tych wielkich, niemożliwych do przełknięcia tajemnic, którą tajny rząd stara się zachować w tajemnicy. Jest jeszcze wiele innych tego rodzaju tajemnic.
Cos w cioci umarlo, cos zginelo. Mowa o prawdziwej muzyce. Strzepie jezor nie raz i sline przeciskam przez zeby. Tlumacze co sie stalo. 25 stycznia tego roku umarl Artemios Ventouris- Roussos, zwany Demisem Roussosem. Ile to wspomnien miala ciocia ze spiewakiem w roli glownej. Jako naczelna gwiazda Lata z Radiem, radia po radiu, calych tych dwojek, jedynek. Pojedynkow na piosenki i podwieczorkow przy mikrofonie. Morda opasla cala, zarost zmierzwiony i klaki w nieladzie.
Ciocia pytala - a czemu On nosi sutanny - On ksiadz jaki? odpowiadano mi, ze ubran nie ma i musi w przescieradlach chodzic?
Tym faktem tlumaczyla mi rodzina braki w sklepach towarow wszelakich.
- A czemu On taki glos ma falujacy? pytala ciocia.
- Chodz poklepie cie w plecy, to tez taki glos dostaniesz.
Zgodnie bliscy ciocie klepali, ja beczlam ale poglos mi nie byl dany. Rozglos tez nie!
Pocil sie Demis po scenach Europy. Na koncerty wszelakie zapraszano. Podobno bab mial na peczki i co gorsza, kazda Go kochala? Kazdy Sopot mial uspokajajacy ton a piesn o Moim przyjacielu wietrze niosl sie daleko hen az do brzegow Szwecji. Zawsze i wszedzie nasz Demis ukochany bedzie.
Lata na wspominki okazaly sie najgorsze i w latach 90 lub juz pozniej przyszla na wyciaganie tych Sandr, Sabrin biusciarskich, tych All Pugaczowych i Modern Tlokowych, tych Drupich co to zap...li mu gitarre, Demisa tez przywolywano. Tylo, ze juz po liftingu uzbrojonego i bez beczenia takowego.
Mimo, ze to kicz starszny ale jakos tak i bliski taki. Taki co to sie teskni. Za wrzeszczacym radiem w wakacje i za tym powietrzem cieplym. Takim poludniowym, greckim takim.
To dzisiejsze motto normalnie wypalilo mi dzisiejszy dzien. Takie jak to sie mowi mejd maj dej! Cytat pochodzi z Gazety Wybiorczej a jest to zapis rozmowy Tomasza Kwasniewskiego z ekonomista Stanislawem Kluza. Rocznik 1972. Bankowiec, wiceminister i finansista. Rzecz tyczy sie:
Brakuje nam 200 tysięcy Polaków rocznie! Kluza uświadamia Kwaśniewskiego
i poczatek:
Najgorzej będzie miało pokolenie osób urodzonych w końcówce lat 60., w latach 70. i na początku 80. Bo dziś to pokolenie dużo łoży na system, który został stworzony kiedyś, a jednocześnie jest duże prawdopodobieństwo, że samo zostanie pozbawione pewnych praw.
A co z emigrantami. Tymi urodzonymi w tych latach i wyjezdnymi. To juz podwojnie przechlapane chyba?
Ale nie placzmy nad rozlanym mlekiem i pomimo, ze jest zle dzis obchodzimy Dzien Soltysa polaczonego z dniem tu szczegolnie obchodzonym czyli Steak and Blow J. Day. J odnosi sie do roboty oczywiscie.
BJ to nie jest srodek na poprawienie dzietnosci spoleczenstwa a mieso czerwone jak wiadomo prowadzi do skrocenia zycia w ogole. Po co pisze o tym. Ano o tym, bo mezczyzni na apel o Dniu Kobiet wymyslili napredce efemeryde sluzaca za podziekowanie za rzekome kwiatki i ogolnie wydawane pieniadze na utrzymanki, narzeczone, kochanki, matki, zony ogolnie mowiac.
Dziewczyny troja sie i dwoja bo nie dosc, ze Dzien Chlopaka tez obchodza to wieciej domagaja sie swieta tutejszego. Czyli wychodzi na to, ze Soltysi korzystaja dwa razy.
Czy to moze i wazne? Troska o dzietnosc czy tez o istnienie wogole. Chodzi o zniesienie traktatu o zbrojeniach konwencjonalnych w Europie przez Rosje. Ta wraca do wyscigu zbrojen. To taki potwor dzender, ktorym straszono pokolenia dla najmlodszych proste uzasadnienie dla cioci to wieczne przemarsze wojskowych defilad ze strony ruskich. Ze stony Hameryki to wieczny obrazek z Przyladka Canaveral i wystrzeliwania co raz to nowszych rakiet w kosmos. Do tego testy bomb atomowych na atolu Muroroa. Znika mi gdzies ten usmiech gdy spoko koko kraj podpisywal wejscie do NATO. Teraz wracamy do punktu wyjscia i albo tych Soltysow beda brac do wojska bo inaczej sprawa sie sama nie rozwiaze.
Miś wtrącony między wrony, U tronu Babilonu. Echo wyje UUU!, A miś na to buuu!, Eco wyje uuu i straszy:
Wilkami, wojnami, kryzysami, Kredytami, szaleńcami za sterami, Ruskami, żydami, Gejami, brudasami, Rękawami z asami, Forami ze specami, Nocami z babami z wąsami.
Może nazajutrz, może już dziś, Wybije godzina i stanie Super Miś, Miś, a z nim istna misia buta, Miś który nie jest misiem typu D.U.P.A.
Tym misiem raczej nie będę ja...
Teraz cos lekkiego- Mózg nie ma mięśni, ale też potrzebuje ćwiczeń i troski. Badania dowodzą, że spadek intelektualnej formy to wynik nie tyle starzenia, ile zaniedbania. Tak donosza badania i Gazeta Wybiorcza.
Dalej czytamy, ze aby to zrobic nalezy; Cwiczyc pamiec, miec dobry sex, jesc ryby i pic- jak wiadomo rybka lubi plywac! Do tego kontrolowac cukier a najlepiej go unikac tak jak miesa, tluszczu, teleiwzji za to grac w gry. Mamy sie ruszac i zwalczac wszystkie zapalenia w swoim ciele. Grac, spiewac, plywac, uczyc sie nowych rzeczy. Pic duzo wody i duzo spac
Rzucic palenie, pic kawe od rana??? Najgorsze do spelnienia sa trzy punkty czyli:
14. Pracuj sam. Masz trudny problem do rozwiązania? Zmierz się z nim, zamiast - jak to modne dziś w korporacjach - zwoływać zespół. I liczyć na efekty burzy mózgów. Jak twierdzi dr Read Montague z Virginia Tech Carilion Research Institute, w towarzystwie innych drastycznie spada nam wydajność umysłowa, a wyniki wypracowane przez grupę są na ogół na poziomie takich, jakie opracowałby najsłabszy z jej członków.
17. Uwierz w siebie. Tu nie chodzi o zaklinanie rzeczywistości, tylko o motywację. Badania na Stanfordzie i Uniwersytecie Columbia pokazały, że nastolatki, które zostały umocnione w przekonaniu (niezależnie od ich realnych umiejętności i możliwości), iż mają duże zdolności matematyczne, najlepiej wypadają w rozwiązywaniu zadań. Zresztą znamy ten mechanizm wszyscy z własnych obserwacji: największym wrogiem naszego sukcesu bywa obawa, że sobie nie poradzimy.
21. Bądź towarzyski. Interakcja z ludźmi poprawia pamięć i zmusza mózg do zachowania plastyczności. Psychologowie z University College London przeanalizowali skany mózgów 125 studentów i zauważyli, że ci z nich, którzy mogli się poszczycić największą liczbą znajomych, mają najlepiej rozwinięte obszary mózgu odpowiedzialne za pamięć i reakcje emocjonalne.
