Wyzwolenie Oswiecimki?

Mija wlasnie 70 -ta rocznica wyzwolenia obozu w Oswiecimiu. Pisalam we wrzesniu o przykrym dla mnie zdarzeniu. Dla przypomnienia dodam, ze chodzilo o wloskich chasydow radosnie robiacych sobie selfika w barakach w Oswiecimiu i Brzezince oraz ochoczo przeskakujacych przez kaluze. Nie o tym dzis. Jestem szczerze wzruszona akcja informowania calego swiata o obchodach we wszystkich telewizorniach swiata jak i nie swiata. bardzo mnie to wzruszylo, gdy bibisownia wespol z Norwegia, Portugalia, Polska, Niemcami, Francja, Dania, Finlandia, Izraelem, Slowenia, USA i Holandia wspolnie emitowaly na zywo obchody oraz w tym samym czasie emitowano film z wyzwolenia obozu w Bergen- Belsen pt. Ciemnosci skryja ziemie w rezyserii Sidneya Bernsteina. Ciemnosci blednie przypisywane sa Alfredowi Hitchcockowi, ktory byl tylko realizatorem i obserwatorem, ktory po obejrzeniu samego momentu wyzwolenia nie ruszal sie z domu przez tydzien z powodu traumy jakia go dopadla. Caly film zmontowany z materialow z Bergen- Belsen mial takze swoja premiere po 70 -ciu latach po wyzwoleniu Auschwitz.
Drugie dno to, ze alianci nie ujawniali prawdy o zbrodnaich nazistow, trzymajac sie zasady, ze Niemcy juz i tak poniosly konsekwencje. Ciekawe?
I nad tym watkiem nie chce sie rozwodzic. Kiedys rece zalamywano nad Instytucja Zony, ze ta wyjechala przed 3 klasa ogolnika i ominelo ja lata wojny i okupacji. Z zalem wtedy padly slowa.-  Nie przerabialas literatury obozowej?
Padam teraz inny zarzut, ze zachowujemy sie w kapitalizmie jak wiezniowie i zakladnicy zycia. Nawet alejki sklepowe sa porownywalne z tymi jakie mozemy spotkac w Oswiecmiu. Tez to ciekawe i wielce frapujace porownanie. Kochani, zeby ciocia nie byla goloslowna daje przyklady. Pierwszy to nowa ksiazka Wociecha Albinskiego a drugi tekst to z Wybiorczej autorstwa Tadeusza Sobolewskiego.

W książce "Oświęcimki" Wojciecha Albińskiego echa wojny powracają w sytuacjach z życia codziennego. - Uświadomiłem sobie, że drobne człapanie zmęczonych ludzi sklepowymi alejami przypomina sytuację ludzi prowadzonych gdzieś na rampę czy miejsce straceń. Jest to sytuacja, w której nie ma woli człowieka, musi on tylko wyjść, jest prowadzony przez kogoś - mówi Wojciech Albiński. Jak dodaje, mimowolne oddanie się komuś innemu przypomina mu sytuację wojenną. 
Gość Jedynki opowiada, że świat komercji i handlu został stworzony w bezlitosny i mechaniczny sposób. - Potrafię znaleźć w odczuciach tutaj oraz wojennych podobne wrażenia. Jest to dla mnie zaskakujące, dziwne, ale również szczere, więc stwierdziłem, że ciekawym może się okazać łapanie takich momentów - opowiada autor książki "Oświęcimki".

http://www.polskieradio.pl/7/178/Artykul/1364648,Na-kazdym-kroku-okruchy-wojny-Hipermarkety-a-obozy-zaglady

Ponizej tekst z Wybiorczej autorstwa Tadeusza Sobolewskiego.

A A A Drukuj

)

W słoneczny dzień 15 kwietnia 1945 r. wojsko brytyjskie wchodzi na teren obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen, położonego na skraju sielskiego miasteczka. Operatorzy alianccy filmują makabryczny krajobraz, który się przed nimi otwiera: pole z tysiącami ludzkich zwłok. Leżą jak porzucone manekiny. Tuż obok, pod drzewami, ci, którzy przeżyli, siedzą grupkami na trawie, jak na pikniku. Jedzą to, co w momencie wyzwolenia udało im się wynieść z obozowego magazynu. Jest to obraz porażający swoją zwykłością, odarty ze wszystkiego, co nazywamy cywilizacją, jakby przeniesiony poza czas. I tak właśnie został sfilmowany. 

Szkielety w ciuchach Harrodsa

Sfotografowano coś, do czego później usiłowało się, często bezskutecznie, przebić kino odtwarzające dzień powszedni obozów zagłady. Udało się to nielicznym - na pewno Andrzejowi Munkowi w "Pasażerce". 

Już wkrótce miał to opisać Tadeusz Borowski. Oglądając film brytyjskich operatorów, miałoby się ochotę strawestować tytuł opowiadania Borowskiego: "U nas w Auschwitzu" - "U nas w Bergen-Belsen". Przez moment widać obóz jako jeden organizm, widać doprowadzony do dna proces odczłowieczenia, porównywalny jedynie z tym, co można zobaczyć na zdjęciach z obozów pracy Czerwonych Khmerów. 

Ale w tym zastygłym pejzażu następuje zmiana. Wraca życie. Dzieje się to szybciej niż można się było spodziewać. I to też zostaje sfilmowane. Grzebanie ciał - do gigantycznego wspólnego dołu wrzucają je zaprzężeni do tej pracy obozowi funkcjonariusze, kapo, esesmani. Symboliczna jest scena wybierania przez niedawnych więźniów nowych ubrań, dostarczonych prosto z Londynu, od Harrodsa: damskie buciki, sukienki, marynarki, kapelusze. Zepchnięci do stanu podludzi "ubierają się" znowu w człowieka. 

I to niezapomniane, długie ujęcie, którego nie odda żadna scena z fabularnego filmu. Spotkanie dwóch światów: dziewczyna z obozu obok brytyjskiego żołnierza, wpatrzona w niego, jakby uczyła się na nowo ludzkich reakcji, uczuć, odzwyczajała się od lęku. Milczą oboje.

Co tu robi Hitchcock?

Taśmy nakręcone wiosną 1945 r. w Bergen-Belsen miały się złożyć na jedyny w swoim rodzaju film o obozach - świadectwo ludobójstwa, ale także zadziwiającej zdolności odrodzenia. 

Do pracy przy tym filmie Sidney Bernstein, szef sekcji "wojny psychologicznej" przy dowództwie wojsk alianckich, zaprosił Alfreda Hitchcocka. Odtąd ten projekt łączono z jego nazwiskiem. Do dziś uchodzi on za legendarny, nieznany, ukryty gdzieś w archiwach "film Hitchcocka". W rzeczywistości Hitchcock był tylko doradcą - odbyli z Bernsteinem w Londynie jedynie krótkie, choć intensywne spotkanie. Ostatecznie film nigdy nie powstał. Dlaczego? 

Nienawidzić Niemców, bo są Niemcami?

Dlaczego wstrzymano prace nad filmem Bernsteina wtedy, zaraz po wojnie? Powodów mogło być kilka. Zachodni alianci potrzebowali filmu, który można by zaraz po wyzwoleniu pokazać Niemcom jako terapię wstrząsową, żeby już nikt nie mógł tłumaczyć się: "nie wiedziałem...". Taki właśnie film o charakterze krzyczącego antywojennego, antynazistowskiego plakatu zmontował Billy Wilder - "Młyny śmierci" można dziś znaleźć na YouTube. 

Film Bernsteina i Hitchcocka - "Night Will Fall" - miał mieć inny charakter. André Singer widzi w nim materiał na unikalny dokument będący czymś więcej niż elementem "wojny psychologicznej" z nazizmem. Zaglądamy pod powłokę człowieczeństwa. Nieporównywalne z niczym, co widzieliśmy w kinie, obrazy pola śmierci, graniczącego z polem żywych, obrazy ofiar - trupów filmowanych z daleka lub w wielkim zbliżeniu, jakby zatrzymanych w niemym krzyku mówią nie tylko o czymś, co było - także o tym, co może być. 

Paradoksalnie, zaraz po wojnie te obrazy mogły się wydawać zbyt straszne. Między Zachodem i imperium radzieckim zapadła, jak to nazwał Churchill, żelazna kurtyna. Niemcy odbudowywane z pomocą Zachodu, wdrażane do demokracji, miały już nie być bombardowane złą pamięcią. Obecny na projekcji filmu w Berlinie 90-letni Branko Lustig, były więzień Auschwitz i Bergen-Belsen, producent "Listy Schindlera", mówił: - Miałbym się budzić codziennie z tą samą nienawiścią do Niemców? Nienawidzić ich za to tylko, że są Niemcami? Przejmuje mnie co innego - że studenci nauk politycznych w moim rodzinnym Zagrzebiu nie wiedzą, czym była Zagłada, nie wiedzą, co to nazizm. 

Bezpośrednich świadectw filmowych wbrew pozorom nie jest tak wiele. Ten film ma pozostać koronnym dowodem, kiedy odejdą żywi świadkowie. 

 W związku z rocznicą wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau film wyemitują we wtorek również: HBO (USA), ARTE (Niemcy/Francja), ARD (Niemcy), Channel 4 (Anglia), VPRO (Holandia), Channel 8 HOT (Izrael), DR (Dania), RTVSLO (Słowenia), YLE (Finlandia), RTP (Portugalia) i NRK (Norwegia).

 w  http://wyborcza.pl/1,75475,17313776,_Ciemnosci_skryja_ziemie___Glosny__film_Hitchcocka_.html#ixzz3QDvQivCy

z kulturka, filmowo na dzezowo

Taka Monica- eh Monica. Szwedka, blond i jazz. Niczego mi wiecej nie trzeba. Taka Monica i az sie bije w lydki, ze wczesniej nic o Monice nie wiedzialam. Znamy wszyscy trojkowe powiedzenie- Strefa rock and rolla wolna od angola. A moze tak I New York lub Hit the Road Jack jako Stic ivag, Jack! Czyli po...szwedzku. Czemu nie. Niby melodie doskonale znane ale te slowa. Kurde, wszystko brzmi purdie, gurdie jak to mowil Szwedzki Kucharz z Muppetow.

Monica Z to biografia szwedzkiej gwiazdy jazzu. Miks zimnej urody z goraczka Nowego Orleanu podlana sosem z klubow Manhattanu. Bohaterka to Monica Zetterlund niekwestionowana ikona Szwecji. Nazywana czesto szwedzka Marylin Monroe. Monica Zetterlund urodzila sie 20 wrzesnia 1937 roku w Hagfors jako, Eva Monica Nilsson. Z poczatku niczego nie zapowiadalo kariery. Walczyla z praca telefonistki. Wystepowala u boku swego ojca, na festynach i zabawach. Z trebaczem Thadem Jonesem na krotko wyjechala do Stanow lecz zalamana wkrotce wrocila. Potem jako artystka kabaretowa przebijala sie na wielka scene. Zrewolucjonizowala szwedzka scene muzyki rozrywkowej. Zaczela spiewac standardy po szedzku i to jej zapewnilo wielka kariere. Wspolpracowala z amerykanskimi muzykami duzzzzego formatu takimi jak; Quincy Jones, Luis Amstrong czy Billy Evans. Wychodzac na scene klubowa ameryki - mawiano o niej, ze jest bielsza od bieli a gra z czarnymi. 

Cudowna smukla Szwedka z pieknym glosem. Az sie chce sluchac tego szwedzkiego i tak slodko mruczec. Nie wazne, ze sie nic nie rozumie. wazne co tam w duszy gra.
Film konczy sie slodko. Monice widzimy na slubnym kobiercu a wychodzac z kosciola wzlatuje do nieba by jak zawsze mowila, odgrazajac sie ojcu, ze wspinala sie na drzewa by obejrzec swiat z gory.
Zywot Moniki Zetterlund byl straszny. Spalila sie zywcem podczas pozaru we wlasnym mieszkaniu w 2005 roku.
Sakta vi ga genom stan to Walking My Baby Back Home, Visa fran Utanmyra, Trubbel, Monicas vals - Waltz for Debby jako najlepszy z najlepszych  i wiele wiele innych, ktorych warto posluchac i poogladac. Monica to takze aktorka i dala sie poznac w ponad 20 filmow. I nie tak zimnych jak jak bergmanowskie spojrzenia ale pelne seksu i szalonych lat 70 - tych.

Jazz, jazz ale dzez.  The great train robbery z przystojnym Lukiem Evansem- (Wladcy pierdzieli i Dracula). Miniserial pochodzacy z 2013 roku. To juz chyba setna wariacja na temat wielkiego skoku na pociag.
Tak mozna okreslic skok milenium. Czyli napad na pociag pocztowy relacji Glasgow- Londyn. Sprawcy skradli 2,6 mln £ owczesnych pundow. Tyle kasy? Nie liczono na wiecej niz 1 mln a tu taka niespodzianka. Dlaczego? Chyba nastapila kumulacja i to, ze pociaga ani nie mila straznikow, ani nie byl ubezpieczony, bez strazy i konduktorow. Owszem na stacjach pojawilay sie patrole straznikow ale tylko do przeladunku. parowozem kierowali dwoch maszynistow a w calym skladzie bylo tylko 5 sorterow. I paczki oczywiscie zwykle polecona i miedzy nimi wielka kasa. Kochani Wwielka Brytfanna do tej pory wstydzi sie tego skladu i zamazuje historie o przewozach pocztowych. tak sie zrobic w bambuko. I poslac na rozpuk uciulane money szkociorow i brytoli.
Az mi sie dusza smieje z tego wszystkiego. Bowiem kradzione nie tuczy. Nikomu nic sie nie stalo. Maszynisci i personel zostali tylko postraszeni. Nawet nikt sie nie dowiedzial, ze pociag okradziono, jakos tak telefony nie dzialaly a nastepny sklad jakos nie nadjezdzal.
Ciesze sie, ze zlodzieje niby byli ukarani ale pieniedzy nigdy nie odnaleziono.
Kochani wielki skok mial miejsce w 1963 roku. Zlodziejom udalo sie zagrabic  2,6 mln £ to 41 mln £-)))

a to juz na dowod moich slow

Napad stulecia (ang. Great Train Robbery) – tak nazwano jeden z większych napadów rabunkowych na pociąg w Wielkiej Brytanii^[1]. 8 sierpnia1963 roku, na moście kolejowym niedaleko miejscowości Mentmore w Buckinghamshire, 15-osobowy gang, dowodzony przez Bruce'a Reynoldsa, zatrzymał pociąg i ukradł z wagonu pocztowego ponad 2,6 miliona funtów, co w przeliczeniu na dzisiejsze pieniądze daje ok. 40 mln funtów, czyli ok. 260 mln złotych. Napastnicy nie używali broni palnej, nikt nie zginął, ale uderzony w głowę pałką maszynista Jack Mills nigdy nie odzyskał zdrowia.

Członkowie gangu zostali złapani przez policję i osadzeni w więzieniu. Po 15 miesiącach Reynolds i Ronnie Biggs uciekli z więzienia do Brazylii. Biggs został w 1974 roku odnaleziony przez brytyjską policję, ale nie doszło do ekstradycji, gdyż brazylijskie prawo nie zezwala na ekstradycję rodziców obywatela brazylijskiego (brazylijska przyjaciółka Biggsa była wtedy z nim w ciąży). Podczas amerykańskiego tourne zespołu Sex Pistolsnagrał z nimi piosenkę No One Is Innocent i brał udział w produkcji kilku innych, a także zaśpiewał w piosence "Carnival In Rio (Punk Was)" niemieckiego punkrockowego zespołu Die Toten Hosen. W 2001 roku Biggs dobrowolnie powrócił z rodziną do Wielkiej Brytanii i natychmiast został osadzony w więzieniu. 7 sierpnia 2009 roku został zwolniony z więzięnia ze względu na zły stan zdrowia^[2].

Historia innego członka gangu Bustera Edwardsa, który uciekł do Meksyku, została przedstawiona w filmie Buster z 1988 roku, w którym tytułową rolę zagrał Phil Collins.

Zrabowanych pieniędzy nigdy nie odzyskano.

z kulturka, ksiazkowo

 Witajcie to pierwszy odcinek z cyklu przeczytane, odfajkowane. Po spektakularnej wygranej w konkursie ksiazkowym przyszla ta paczuszka z woda zycia. Instytucja Zony wielce kontent. Ba ja podniecona  a butelka i opakowanie na szafce jako trofeum!
Cudne to bylo polaczenie i saczenie tylko szklaneczka no moze dwie dziennie. Jak lekarstwo pochodzace od aniolow. Wszak to ich lzy.

                                           
                                       

 a potem to juz tak sie cieplo na duszy zrobilo, ze pomyslala ciocia iz na plaze by pognala i w lazurze swe lico poprzegladala. A tu zawierucha i leb chce urwac!

David Whitehouse, Lozko. Lektura kojarzaca sie z postacia matki w Co gryzie Gilberta Grape`a. Tylko, ze w filmie matke pala a naszego bohatera nie. Tylko przenosza z domu na gigantycznej wyciagarce i stalowym dzwigu. Doroslosc rozczarowala Malcolma i jego cala rodzine. ta bezsilna dokarmia sie sztucznosciami cywilizacji i demonami w swoim umysle. Poddanie i sie polozenie do lozka to antidoptum na wszystko. Zaczelam sie bac i otylosci i lezenia. Zartujac z renesansowych obyczajow -podkurczam nogi kladac sie spac. By przypadkiem smierc mnie nie wyciagnela))))

Siegajac po debiut brytyjskiego pisarza Davida Whitehousa mialam nadzieje na lekkie cos, co moze byc i na lekka drzemke. jednak z czasem lekturastala sie tak odrazajaca, ze nadmiar milosci zabija. Polecam goraco.

Alice Munro, Milosc dobrej kobiety. To bedzie najkrotsze zdanie jakie wypowiem o noblistach. Po prostu nie po drodze mi z Wami. Zawiodlam sie lub nie rozumiem tego zachwytu nad tworczoscia Alice Munro. Mialam wielkie nadzieje ale jakos z czasem te mini powiesci sie zatracaly i jakos tak byly ...mialkie? Niby o wszystkim ale tak na prawde o niczym.Warsztat swietny ale ta wszedobylska chuc i  sex mnie zniachecaja. Czasem przybierala formy juz kuriozalne a sperma sie juz wylewala. Kobiety takie marne istoty, ktore wiecznie walcza z zakusami macicy. No ile mozna!

Magdalena Budzinska, Zapomniane slowa. Byla Wigilia i przyszlo pora na wspominki i wiliorzy. A co u Was wiliorze nie chodzili? Zagaila jedna z biesiadnikow.  Tylko dwie osoby na 14 wiedzialy, kto to taki?

W czasach gdzie sznytki wygryzane sa przez sandwicze a napoje drinkami. Umawiamy sie na briefy i tworzymy skedzule bo wszystko ma swoj dedlajn nie zapomnijmy jaki byl poczatek rozmow naszych dziadkow. Pani Budzinska rzucila swietny pomysl, ktory wypalil. Projekt trafil na odatny grunt i kazdy kto mogl dorzucil swoje trzy grosze. Swietna praca i dobra zabawa. takie ocalic od zapomnienia lub zaznajomic sie z gwara lub powiedzonkami wyniesionymi z domu. Na koncu ksiazki istnieje kilka stron na ktorych mozna zapisywac swoje propozycje slow zapomnianych. Dobra lektura i czasem zabawna.

Wieslaw Luka, Nie oswiadczam sie. Chlop zywemu nie przepusci i sprawiedliwosc, sprawiedliwoscia a racja jest po naszej stronie. Zemsta, przemoc, strach, smierc. Bohaterowie wreszcie zostali powieszeni ale co z 30 innymi obserwatorami przestepstwa. Mozna powiedziec, ze byli nietrzezwi a przez szyby autobusu nic nie bylo widac. Ale co z przysiega? tego tez nie pamietaja? To co w spoleczenstwi polskim gleboko siedzi to te wlasnie wyzej wymienione demony. Sprawa polaniecka przypomina wiele chocby i te z Jedwabnego. Tylko, ze to dzialo sie podczas wojny ale to przestepstwo bylo w 1976 roku. Wieslaw Luka wraca do Zrebina po 36 latach od popelnienia zbrodni. Ludzie juz nie pamietaja i jakos dziwnie urazy nie maja?

Nie Oswiadczam sie to praca Wieslawa Luki, ktory przez 1,5 roku na lamach tygodnika Prawo i Zycie publikowal serie reportazy z sali sadowej i kilku wsi pod Polancem, z ktorych pochodzili swiadkowie zbrodni. Sprawa Polaniecka to takze temat filmu Zmowa i powiesci Romana Bratnego Wsrod nocnej ciszy. Przedstawienie teatralne  pod tym samym tytulem i praca m.in. Hanny Krall nie odpowiedziala na temat okropnego mordu na trzech mlodych osobach - po co i za co poniesli smierc!

                                                           

Tiziano Terzani, Nic nie zdarza sie przypadkiem. Doswiadczony przez zycie mezczyzna dowiaduje sie, ze choruje na raka. Co robi? Jako, ze jest reporterem postanawia zjechac swiat w poszukiwaniu lekarstwa na chorobe. Wybiera sie najpierw do Nowego Yorku na chemioterapie. Potem wielokrotnie jedzie do Indii, Nepalu. Wszedzie znajduje erzaki uzdrowienia i placebo na swoja przypadosc. Jesli nie wyleczy sie z raka to wyleczy sie z zapalenia zatok i hemoroidow lub dowie sie, ze srodek na jelita wytwarza sie z ziol i tego czegos blizej nieokreslonego. Pod warunkiem, ze specyfik przygotowuje kobieta, ktora w miedzy czasie iska swa corke. Pada potem znamienne zdanie. Lepiej chyba nie widziec z czego robione sa lekarstwa.
Podroz po swiecie to takze podroz w glab siebie. Ksiazka sklania do refleksji nad nie tylko medycyna czy to yoga, ajuwega, reiki, medytacja, obserwacja gwiazd czy plukankami jelit to takze refleksja i zdrowy stosunek do zycia. Nic nie zdarza sie przypadkiem to pozycja dla kazdego, kto chce sie przekonac na ile mdycyna ludowa przegrywa lub wygrywa nad przezuwaczami gumy w szpitalach jak to okreslil Tiziano Terzani.
Te ksiazke Terzaniego dostalam od cioci Danusi (bowiem wszystkie ciotki to Danki) za okazanie mi dobrego slowa i ze tak powiem zainteresowania w temacie. 

miasto honoru

Zupelnie przypadkiem jednego dnia dwie produkcje polskie. Miasto 44 i serial Czas Honoru. Na pierwszy film czekalam z niecierpliwoscia a Time of Honor pokazywano na szkockiej telewizji. Czula sie ciocia troche zdezorientowana tym, ze mowia po polsku w tej telewizorni. Film Miasto 44 to luzna wg cioci interpretacja Powstania Warszwskiego. Zas Czas Honoru to juz kontynuacja heroicznych postaci i walecznosci dzieci Warszawy. Kontynuacja z cyklu Kolumbowie. Z tym, ze Czas to produkcja miedzynarodowa i silny nacisk od razu kladziony jest na zrzut Cichociemnych nad Polske.

Miasto 44, mlodego rezysera jana Komasy, przeznaczona jest do mlodych uzytkownikow komputerow. Wiec po komiksach i grach komputerowych, przyszla pora na rabanke kinowa. mamy gwalty, rozboje, sluby rownoczesnie z pogrzebami, muzyke techno, ujecia z Matrixa, krwawe porachunki i niehonorowe zagrania. Komasa nie mitologizuje powstania. Krwawa miazga jest przyjeta dla gimnazjalistow dla weteranow powstania juz nie. Ci, maja zal do rezysera, ze za duzo przeklec i nigdy nie mogli by pomyslec o kochaniu sie wsrod zgliszczy! tak na prawde to nie sadze tak i znam reguly mlodosci i krew nie woda a majtki nie pokrzywy. Nie mowie, ze kochano sie nalogowo ale czemus te szybkie sluby chyba sluzyly i jak sie tu nie pokochac gdy ma sie przed soba moze dzien zycia?

Wreszcie mamy, pokazane sceny egzekucji, samobojstwa i krwawy deszcz kawalkow rozrzarpanych cial. Oczywiscie mozna sie przyczepic, ze to Quentin Tarantino i za duzo zapozyczen ale w jednym sie zgodze. Ze zakochanych kule sie nie imaja. Scena zblizenia glownych bohaterow jest bardzo sugestywna i nie dopatruje sie tu udziwnienia. Jestem przygotowana na zmiany klimatu i owszem zdziwilam sie, ze leci piosenka Czeslawa Niemena - Dziwny jest ten swiat ale nie zazenowana.

Ja sie ciesze, ze powstaja takie produkcje by chocby podawac mlodziezy wiedze o historii i to w sposob juz nowoczesny.

Czas Honoru, serie 5 nigdy nie ogladalam, jestem zatem po pierwszym odcinku i na razie jest dobrze. Czytam, ze bedzie cukierkowato i raczej jest bo Cichociemni to sznyt londynski i bardzo, wypasiony. Czy bedzie tak dalej? Nie mam pojecia. Co najwazniejsze po publikacji w bibicowni pora na daleka polnoc. Szkocyje- by uswiadomic, ze Polacy ze szkolen w Perth nie tylko porywali owce i ja zjadali i rowery, krore porzucali ale takze i Ci, ktorzy sie do czegos nadawali.

Tego dowiadujemy sie z Wikipedii na temat Czasu Honoru.

Osią fabuły serialu jest historia żołnierzy Związku Walki Zbrojnej/Armii Krajowej/Delegatury Sił Zbrojnych– powszechnie określanych jako cichociemni^[1]. Serial inspirowany historią polskich dywersantów, którzy w czasie II wojny światowej przechodzili w Anglii szkolenia, by wrócić do okupowanej przez Niemców Polski z misją konspiracyjnej walki o niepodległość. Serial porusza też zmagania niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry oraz nazistowskiej służby bezpieczeństwa Reichsführera SS (SD), a także tajnej policji państwowej (Gestapo) z Oddziałem II Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej/Armii Krajowej oraz infiltrację ZWZ/AK przez niemieckie służby wywiadowcze (Abwehra i SD). Dodatkowo zaznaczona jest działalność sowieckiego wywiadu wojskowego GRU i sowieckich organówNKWD.

Do 2014 powstało sześć 13-odcinkowych serii oraz jedna 12-odcinkowa. Akcja serii I, II i III rozgrywa się wiosną, latem i jesienią 1941 roku^[2][3]. Akcja serii IV toczy się od kwietnia do czerwca 1944 roku. Miejscem akcji jest Warszawa, w tym getto warszawskie, a także tereny Generalnego Gubernatorstwa,Anglii, Włoch i III Rzeszy. Akcja serii V toczy się w końcowym okresie II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu, od kwietnia do lipca 1945 roku na terenie Polski Ludowej oraz Czechosłowacji i Niemiec Zachodnich w strefie amerykańskiej podczas okupacji alianckiej. Akcja VI serii toczy się nadal w Polsce, a ponadto w Monachium i Londynie. Akcja w seriach od I do VI stanowi chronologiczny rozwój fabuły. Taka prawidłowość została zmieniona w serii VII, która w zamierzeniu ukazuje wydarzenia z powstania warszawskiego w 1944^[4].

Tak czy inaczej i Czas Honoru i Miasto 44 polecam.

'The art is kitsch, but the Keanes' story certainly isn't.

https://keane-eyes.com/

Jesli film powstaje z reki Tima Burtona to oczywiscie dostajemy  potezny zastrzyk, gdzie zawsze jest Johnny Deep i Helena Bonham Carter. Pokrecone pomysly i irytujace zgrania. Ale nie. Dostajemy zgrabny film i to trzymajacy sie kupy. W dodatku ze swietnymi aktorami jak Amy Adams i Christoph Waltz. Big Eyes, bo o nim mowa to historia malarki Margaret Kane i jej meza Waltera. Dramat i komedia w jednym. Big Eyes to historia wielkiego przekretu i wielkiego komercyjnego sukcesu. Margaret to wrazliwa neurotyczka, marzycielka i troche oderwana od rzeczywistosci mloda amerykanka. Niesmiala matka paroletniej dziewczynki. Gdy opuszcza meza, wyjezdza do San Francisco. Tam probuje sila jako uliczna portrecistka. Wreszcie poznaje mezczyzne swojego zycia. walter, to tez uliczny malarz. Szczyci sie pobytami w Paryzu i rozlegla wiedza na temat zycia i sztuki. Mlodzi szybko sie pobieraja i wyjezdzaja na Hawaje. 

Tam zaczyna sie proza zycia i wkrotce Walter proponuje by Margaret malowala do niego. Sukces przychodzi szybko. Intryganctwo Waltera nie zna granic i zaczyna sie miotac w klamstwach. 

Gdy wreszcie mowi dosc. Postanawia ukarac meza i wytacza mu proces. Rozprawa to komedia. Sedzia i lawa przysieglych proponuje by malzonkowie na sali rozpraw cos namalowac. Okazuje sie, ze Walter nie umie malowac a swoje wczesniejsze dziela kupowal od artystow z Paryza. Bo sam tam nigdy nie byl. 

Dlaczego pisze o tym filmie. Po pierwsze uwielbiam Christopha Walza. Po drugie to biografia. Po trzecie to sztuka, kicz, z ktora spotkalam sie juz wczesniej. Ten kicz to pocztowki dzieci z wielkimi oczami. Zawsze smutne na tle  przygnebiajacej glebi lub budynkow. 

Sprawa pomyslu na litografie, kalendarze, pocztowki, plakaty, okladki. Slowem wszystko co mozna sprzedac. Walter Keane byl naprawde dobrym PR i swietnym sprzedawca. I nie zgodze sie ze stwierdzeniem, ze Margaret byla az tak mocno wykorzystywana. owszem stracila swoje dobre imie ale godzila sie na klamstwo. Nie wytrzymala i dowiodla sprawiedliwosc. Moze i przy pomocy Swiadkow Jehowy, do ktorych dolaczyla. a moze juz nie chciala dzielic sie pieniedzmi.

Rezyser- Tim Burton jest wielkim fanem Margaret Keane i wiekszosc jej dziel ma w swojej kolekcji. stad pomysl na film i na ponownie wypromowanie Wielkich Oczu. 

Film Wielkie Oczy polecam. To jak zawsze wirtuozeria gry Waltza. W jednej scenie zagrala malarka Margaret Keane a galerie i galerie wielkich slaw polecam by jak zwykle ogrzac sie w blasku gwiazd.

EXCLUSIVE: 'Big Eyes' painter Margaret Keane on how her husband Walter - who stole her work and scammed America - was even 'nuttier' than Tim Burton's movie portrayal

• Margaret Keane painted the wide-eyed waifs made popular in the '50s and '60s
• Her husband Walter claimed her work as his own - and kept her locked up while he sold the paintings to celebrities
• She was awarded a $4m settlement in court in 1986 - but never saw a penny 
• Their story is now the subject of new movie, Big Eyes, starring Amy Adams and Christoph Waltz, who have both won Golden Globe nominations
• Margaret tells MailOnline: 'Walter would have enjoyed every minute of it - all he cared about was being a celebrity'

By SARA NATHAN FOR MAILONLINE

View cs

For years, Margaret Keane was kept behind locked doors - painting the pictures of the wide-eyed waifs that made her husband Walter Keane an art sensation.

Feted by celebrities during the 1950s and 60s, Walter, ever a showman, took credit for his wife's work until Margaret found the courage to come forward and tell the truth.

Her story is told in new movie Big Eyes, which premieres tonight in New York. Amy Adams plays Margaret, while Christoph Waltz is the controlling, egomaniac Walter. Both actors have won Golden Globe nominations for their work.

In a softly spoken voice, Margaret, now 87, tells MailOnline: 'I think Walter would have enjoyed every minute of it - all he cared about was being a celebrity, and of course,' she muses: 'he would have just claimed he was an artist until the very end, he would have loved the attention.' 

Scroll down for video 

+11

Art mirroring life: Amy Adams with painter Margaret Keane, whom she portrays in new movie Big Eyes 

+11

Famous: Margaret Keane is famous for her depictions of big-eyed children, as seen in Beach Bums II

Margaret Keane mingles with stars at NY premiere of Big Eyes

She adds: 'Christoph did a wonderful job, I think he's portrayed Walter exactly as he was, but I think Walter was maybe a little crazier! 

'He doesn't go over the top enough to show how nutty my husband was - but he had to make it believable.'

Christoph did a wonderful job...but I think Walter was maybe a little crazier!' 

- Margaret Keane 

With a soft chuckle, Margaret says: 'I think Christoph thinks HE did the paintings now!' 

After viewing the movie, directed by Tim Burton and produced by The Weinstein Corporation, Margaret admits: 'It was a very emotional experience, it was very traumatic to see it.

'To see it so big and intensified, it was quite an experience. I cried and I laughed and then I cried again, I really was in shock for about two days afterwards.

'My daughter had the same reaction, she was in shock too - it made it all come back alive to us. It was really emotionally overwhelming.'

But, she says: 'It really is wonderful to have the whole truth come out and it's very satisfying to have it really portrayed like it really happened.'

+11

Locked up and forced to paint: Although this November 1961 photo shows Walter and Margaret Keane busy painting actress Natalie Wood in her Bel Air home, they would divorce four years later and Margaret would tell how she was locked up while Walter took credit for her work

+11

Lifelike: Christoph Waltz and Amy Adams as Walter and Margaret Keane in Big Eyes. Margaret says: 'I think Walter would have loved it...all he cared about was being a celebrity'

+11

Egotistical: Margaret Keane was awarded $4 million in court in 1986 - but has never seen a penny

Official trailer for Big Eyes starring Amy Adams

Margaret met Walter in 1955 when he charmed her at an outdoor art exhibition in San Francisco.

Divorced, with a daughter, they soon married - and soon Walter was passing off Margaret's paintings of the sad children as his own, along with the story that they were based on youngsters he had seen in postwar Berlin in 1946. 

One night, Margaret accompanied her husband to San Francisco beatnik cub, The Hungry i, where Walter sold the paintings as comics such as Bill Cosby and Lenny Bruce performed on stage. i

+11

Behind the smiles: Walter Keane could not paint - but took credit for his wife Margaret's portrayals of wide-eyed children that became beloved by celebrities. The couple are pictured in 1963

+11

Art elite: Diana Picasso, a granddaughter of the artist (right) joins actress Meredith Ostrom (left) at a Manhattan screening of Big Eyes earlier this month 

+11

Feted: Eileen Guggenheim (left) attends the screening of Big Eyes 

Walter, it must be said, could not paint, a fact Margaret would seize upon, when finally in a court case in a 1986 - 21 years after they divorced - she was declared to be the true creator of the paintings.

The verdict came only after a judge asked both Margaret and Walter to paint in court. Walter claimed he had a sore shoulder and could not pick up a brush. 

Margaret was awarded $4 million, but she never saw a penny of it as Walter, an alcoholic, had drunk his fortune away. A court psychologist diagnosed him with a rare mental condition called delusional disorder.

Walter died in 2000 and making the decision to turn her life story and what was once so painful into a movie, was not an easy decision, Margaret says.

+11

Stars: Director Tim Burton, pictured left, with Amy Adams, center, and Christoph Waltz, right, was a big collector of Margaret Keane's work before he embarked on the project 

+11

Art world: Larry Gagosian, Chrissie Erpf and Christoph Waltz 

'It was difficult. I turned down four or five other offers and then the writers Scott Alexander and Larry Karaszewski came to me and I trusted them to do it the way I wanted it done, and we started talking and I liked what they did.

Now a committed Jehovah's Witness, Margaret - who has a cameo as a little old lady sitting on a park bench in Big Eyes - says: 'I would like to think all our gifts and talents and abilities come from God.

'When I was married to Walter, I did rely on my faith, at that time I hadn't yet become a Jehovah's witness, so I didn't know HIS name, but I knew there was a God.' 

Margaret still paints every day 'when I can' at her home in Napa, Northern California.