z kulturka, ksiazkowo

festiwal szalenstwa trwa. Po zawale ponied










Kretynstwa dalej nie ogarniam bo to jak kosmos- niezmierzone uczucie. A tygodnie za tygodniami mkna bolesnie po mlecznej drodze. Ani  bolesnie ani nijako. Po prostu.. zwykle.   Na uslyszenie zlych wiesci to nawet  sie ciocia ladnie ubiera. Trzeba na smutne uroczystkoci pieknie sie ubrac. Janusz Wisniewski okreslil to jako, gdy cos zaczynasz warto miec nowe buty.Na  nowa droga, a takze i pogrzeb. Trzeba pieknym byc.
Kiedys PatoXiu napisal, ze zagrzebal ziarno ale nie wie gdzie. Ciocia podobnie tylko, ze fizycznie zapomnialam juz co posiadzilam. Owszem wyroslo. Cieszy niezmiernie i zeby tylko nie spierdaczyc sprawy. Czyli czegos zmarnowac.

 Szczepan Twardoch, Morfina.Dzidzia zadaje Konstantemu dziwne pytanie: "Czy jesteśmy ludźmi? I czy Niemcy, Cyganie, Żydzi są ludźmi?". 

Wyjde od tego czy jesteśmy ludżmi? sądząc po bohaterze chyba nie. Mordujemy, pijemy , kopulujemy. Sramy pod bramą jeśli nas przycisnie, rzygamy do umywalki, kiedy nie możemy dobiec do sracza. Ponadto klniemy na Polakow, Niemcow, zabijamy nienarodzone i starszych tez. Obrażamy wszystkich dookola i mamy kobiety za nic. Morfina tak jak i my rąbie nas w glowe. Zasiadamy do lekturki, milusiej, a tu jebs- przekleństwa, zlość, potem mord a teksty typu- jebać Polskie dzieci są na porządku dziennym. Nic nie jest juz milusie po Morfinie. Narkotyk miesza nam w glowach tak, że czujemy ze albo sie zrzygamy albo zaakceptujemy wszystko co dotychczas bylo normalne. Nie życze przyjemnej lektury. Bo to nie jest książeczka do lóżeczka.

Magdalena Zych, siedem szklanek. Na świecie w ogóle nie ma heteryków. Są tylko źle podrywani biseksualiści”

Najlepsze zdanie w książce. Reszta nie do strawienia. Przeczytana z ciekawości ale za stara ciocia na kamp, wielkie okulary na nosie, wrancuski, swoje mieszkanie w warszafce, angielski, wernisaze w Paryzu?

Brawo za debiut i za zycie Magdaleny Zych z kobietą.

Flirtując z życiem, Łukasz Majewski, Danuta Stenka.

Artysty los to męka: on kaszlący. Ona Stenka. Za te nogi można się dać pociąć. To samo jak Danuta Stenka pali paierosa. Jak mówi. Jak wygląda. Jak gra. Z książki – wywiadu wychodzi kobietka, która wie co to i życie na wsi i wielka scena i niestety depresja. Wywiad- rzeka tak pięknie płynie, że chce się czytać i czytać i żałować tylko, że w Poznaniu Stenka mi uciekła sprzed nosa a jest się taką sierotą, że nie widzi się Danuty Stenki na żywo ani nie śledzi seriali. Ale, ale promienny uśmiech aktorki jest ze mną zawsze a elegancja z jaką się porusza rozpala zmysły nawet zatwardziałego wyznawcy brzozy smoleńskiej..

Polecam książke dla nietypowych zachcianek Danuty Stenki. Bo targanie szklanek z Nowego Yorku to chyba ciekawe zachowanie?

no i dla radzenia sobie z depresją....

a i jak prawidłowo trzymac papierośnice!

I tak dalej i tym podobnie!

a to jakos tak dobrze komponuje sie ze stukaniem- Passenger i album All the little things. Indie, melodyjne i spokojne. Wokalista Mike Rosenberg z glosu przypomina Jamesa Blunta co czasem jest wkurzajace! Mowiá ze, wplywy Joolsa Hollanda i Eda Sheerana i zgadzam sie z tym w 100%. Polecam caly album a piosenka All the little things jest po prostu smaczna.

One went out at a bus stop in Edinburgh
One went out in an english park
One went out in a nightclub when I was fifteen
Little lights in my heart

One went out when I lied to my mother
Said the cigarettes she found were not mine
One went out within me now I smoke like a chimney
Its getting dark in this heart of mine
Its getting dark in this heart of mine

We’re born with millions of little lights shining in the dark
And they show us the way
One lights up
Every time you feel love in your heart
One dies when it moves away

One went out in the backstreets of Manchester
One went out in an airport in Spain
One went out I’ve no doubt when I grew up and moved out
Of the place where the boy used to play

One went out when uncle ben got his tumour
We used to fish and I fish no more
Though he will not return
I know one still burns
On a fishing boat off the new jersey shore
On a fishing boat off the new jersey shore

We’re born with millions of little lights shining in the dark
And they show us the way
One lights up
Every time we feel love in our hearts
One dies when it moves away

We’re born with millions of little lights shiny in our hearts
And they die along the way
Till we’re old and we’re cold
And lying in the dark
Cos they’ll all burn out one day
They’ll all burn out one day
They’ll all burn out one day
They’ll all burn out one day

oj niebezpiecznie kupka ksiazeczek sie zmiejsza! Niepokoi to ciocie(

z kulturka, filmowo

Parkland

Wreszcie jak na łopacie podane wydarzenia z 16.11. 1963 roku. Jest postrzal, śmierc, proba ratowania JFK, rozpacz Jackie, strach i ludzka niemoc. Parkland jak na możliwości Erica Zafona – młodego aktora a teraz już reżysera wydaje się genialnym osiagniciem. Troche za bardzo zrzuca wszystko na Oswalda i agentow rządowych, że ukryli, że zafałszowano wcze śniejsze pogróżki ale... może i tak było. Co najważniejsze mit JFK jako najważniejszy przywódca świata podtrzymany i porażka secret service na miejscu pierwszym. Parkland zdecydowanie polecam.

Choć od zabójstwa Johna F. Kennedy`ego minęło już 50 lat to sprawa morderstwa 35 prezydenta USA jest stale nie rozwiązana. Parkland – film w reżyserii Petera Landesmana ukazuje tragiczne wydarzenia z 22 listopada 1963 roku z kilku różnych perspektyw. Bohaterami są m.in. agent FBI, reporter, młody lekarz Jim Carrico (Zac Efron) agenci Secret Service, Jackie Kennedy i brat zabójcy, Lee Harveya Oswalda, a także Abraham Zapruder (Paul Giamatti), który przypadkowo uwiecznił tragiczne wydarzenia na kamerze. Parkland to nie tylko świetna lekcja historii, ale i genialny popis gry wielu znakomitych aktorów amerykańskich nie tylko starego pokolenia. http://openscotland.pl/j-f-k-na-nowo/

Kolejny film z genialną Judi Dench. Philomena to religijna Irlandka, która w latach 50-tych jako niezamężna kobieta zaszła w ciążę. Rodzina, by zmazać hańbę oddała kobietę do zakonu. Tam rodzi dziecko, które zakonnice oddały do adopcji. Po latach Philomena postanawia odnaleźć syna. W poszukiwaniach bohaterce pomaga Martin Sixmith dziennikarz polityczny. Scenariusz filmu to autentyczny reportaż Martina Sixsmitha, The Lost Child of Philomena Lee. Obok Judi Dench występuje Steve Coogan, który jest także autorem scenariusza Philomeny. Reżyser Stephen Fears zapewnia, że film nie ma nic z wcześniejszego obrazu jakim były Siostry Magdalenki, za to bohaterzy Philomeny jak przystało na kino drogi poszukują samych siebie. http://openscotland.pl/zle-zakonnice/

Philomena jako młoda dziewczyna zaszła w ciąże. Jako upadła kobieta trafila do zgromadzenia sióstr zakonnych. Tam była niczym. Pracowała w pralni a gdy synek miał trzy lata został przekazany rodzinie zastępczej. I na tym ślad się urywa. Po 50 latach Philomena zaczyna poszukiwania. Wynajduje dziennikarza. Trafia z nim do USA. Tam dowiaduje się o … śmierci Anthonego. Koniec kropka. Nie uparcie poszukuje dalelej. Syn był gejem. Mial partnera, który pokazuje rodzinne zdjecia i .. idzie się wkorwic na system. Zakonnice pala archiwum. Philomenie mowią, ze wszystko pogineło i nie warto szukac. Synowi, który był u siostr mówią nieprawde. I na koniec wredne babska nie mowią, ze Anthony pochowany jest na ich posesji. Kochani to działo się naprawdę! Jest to przerazające jaki katolicyzm jest chory? Siostry Magdaleni narobiły wele krzyku, Philomena może tez się obic gdzies tam komus o uszy. Ksiazka Philomena, która w tamtym roku ukazała się na rynku już dobywam w swe łapy. Wstrzasające i wkurwiajace to za mało co miało miejsce jeszcze nie tak dawno temu. Choć... kościół robi to co robi i zawsze się mu upiecze! Ja nie wybaczam.

Mamma Mia, Grease, Singin’ in the Rain, West Side Story to fabryki przebojów i prawdziwa zabawa dla każdego fana musicali. Do tej kolekcji możemy śmiało dodać kolejny hit spod znaku śpiewu i tańca. Sunshine on Leith to do tej pory druga płyta popularnego zespołu Proclaimers.  Od tej chwili stanie się maszynką do robienia pieniędzy. 

Premiera obrazu miała  miejsce w Toronto podczas trwającego tam festiwalu filmowego. Zebrał on pozytywne recenzje i uważany jest za fantastyczny pod względem filmowanych scen i oprawy muzycznej. Jak zapewniają producenci jest to odpowiedź Szkocji na piękne krajobrazy greckich wysp gdzie kręcona była Mamma Mia. Oczywiście za tym kryje się przyciągnięcie większej liczby
turystów do Edynburga.

Film opowiada historie dwóch najlepszych przyjaciół.  Davy (George MacKay) i  Ally (Kevin Guthrie) powracają  ze służby wojskowej w Afganistanie. Mężczyźni w odróżnieniu od swych kolegów nie chcą dalej wieść życia jako żołdacy i planują się ustatkować. Marzą o prawdziwej miłości i o dostatnim życiu. Davy  proponuje małżeństwo z Yvonne (Antonia Thomas), zaś Ally planuje zaproponować małżeństwo siostrze  Davy’ego, Liz (Freya Mavor). Tymczasem, rodzice Davy i Liz  Rab (Peter Mullan) i Jean (Jane Horrocks), planują obchody  z okazji ich dwudziestej piątej rocznicy ślubu. Całość
przerywa wieść o niespodziewanej utracie posady przez ojca a  matka Davyiego,  która pracuje jako sprzątaczka na Royal Yacht Britannia nie chce odwoływać  zaplanowanej imprezy. Całość powinna być radosna jednak jak to w życiu bywa zawsze są lepsze i gorsze dni. Na pomoc zawsze przychodzi muzyka i to jest część najmocniejsza filmu.
Ta strona projektu należy do braci Craiga i Charliego Reid, założycieli duetu Proclaimers; muzyków na stałe osiadłych w Edynburgu, którzy są klejnotami w koronie szkockiej sceny muzycznej. Piosenki Proclaimers są idealną równowagą do głębokich tematów jak i piosenek porywających do tańca. Scenarzysta Stephen Greenholm tak sprytnie połączył sceny, że z głębokich refleksji wyrywa widza
nieoczekiwany flash mob w wykonaniu młodych tancerzy. Ponadto Greenholm ma dar do akcji lekkiej, łatwej i przyjemniej. Jest on autorem scenariusza River City, pierwszego szkockiego tasiemca zrealizowanego dla BBC. Po wcześniejszych projektach reżysera jak Bugsy Malone czy Band of Brothers, Fletcher chciał stworzyć sympatyczny i optymistyczny współczesny film. Trochę romantyczny a zarazem podnoszący na duchu. Większość scen kręcono w Glasgow jednak momenty popisowe filmu kręcone były w Edynburgu (The Mound oraz  Calton Hill jak i Port O’Leith pub). W scenie finałowej  zaangażowano setki statystów, którzy wykonują największy przebój Proclaimers I`m Gonna Be  (500  Miles) na placu przed National Gallery.

Rydwany ognia, Atlas chmur, Jeden dzień, Braveheart, Płytki grób, Hallam Foe, Ecstasy, Księga krwi, Iluzjonista i najsłynniejszy Trainspotting tworzą galerie filmową miasta. Sunshine on Leith to kolejny film osadzony w realiach Edynburga. Czy i ten obraz przejdzie do historii kinematografii? O tym już zadecydują widzowie.http://openscotland.pl/sunshine-on-leith/

Ja decyduje i mówie. Kochani warta bajka obejrzenia. Choćby na piękne pejzarze Edynburga. Muzyka Proclaimer, którzy pokazują się w filmie i slangu. Oczywiście jednej Szkocicy się nie podobało bo... nie wystepowali Celticy tylko Hibsi. A reszty to ja nie pytał bo i po co. Oni nie wiedza co traca. Przednia zabawa i dopiro teraz docieraja do cioci dość fajne teksty Proclaimersów. Naprawde fajny film i zachęcam do oglądania.

a i cioci skonczyło się American Horror Story. Coż to było za zakończenie. Na początku witała nas Steve Nicks z Fleetwood Mac. Tak tak bogini chropowatego głosu by przy dżwiękach Seven Wonders zaprosic i zaprezentować dziewczyny startujące do tytułu Supreme. Otóż reżyser tak zręcznie poprowadził motyw, że żadna z czarownic nie została wiedzmą ba bawet założyły spółkę. Kochani zostałam ukontentowana takim rozwojem sytuacji. Jak do tej pory ciocia troszke narzekała na miętosznie sytuacji tak teraz za sprawa Steve Nicks czekam na sezon 4 American!

Aj się we łbie mi to kołacze! Aj kołacze!