Monday, 5 October 2015

slowo na tydzien, czyli szare miraze

Z okazji 40- lecia zespolu Maanam.Trojka przygotowala plebiscyt na 33 najlepszych utworow zespolu, ktory jak moge napisac, jest jednym z najlepszych w calej historii muzyki rozrywkowej spoko koko kraju. Nie moge sie zdecydowac czy to bedzie Wyjatkowo zimny maj czy Nie poganiaj mnie bo trace oddech czy Cykady na Cylkadach- Wiem jedno Nigdy nie robie Szarych mirazy, pojade do Boskiego Buenos, lubie Roze, wiem, ze nigdy Nic dwa razy sie nie zdarzy i wiem na sto procent, ze Instytucja Zony dedykowala mi w sluchawce Kocham Cie, kochanie moje.

Olga Jackowska to ikona muzyki. To ikona spoko koko kraju. Widzialam pania Kore raz w zyciu ale wrazenie jakie zrobila, wyryla sie w mozdzku ciocinym bardzo mocno. tak jak i cala tworczosc zespolu Maanam.

https://www.polskieradio.pl/9/201/Artykul/1499552,Wybieramy-najwiekszy-przeboj-Maanamu

Ok. Wybory tuz za pasem. Tu rejestracja w Konsulacie i marsz, marsz do urn! Pani Barbara Nowacka robi na mnie wyjatkowo dobre wrazenie! Dla uproszczenia sprawy dodam, ze serce mam po lewej stronie.

https://ewybory.msz.gov.pl/

Chcialabym takze tu skromnie napisac i podziekowac pani Ani Grodzkiej, za zrobienie naprawde dobej roboty. Pani Aniu, pani sie nie boi. Pol Sejmu za Pania stoi! Chcialoby sie zaczac spiewac za Kazikiem, ale lzy zalegaja w gardle za przepieprzona ustawe.

Sprawa weta Budynia z soczkiem w sprawie uzgodnienia plci.

W opinii prezydenta RP ustawa jest pełna luk i nieścisłości, a także stoi w sprzeczności z dotychczasową praktyką orzeczniczą. Rozwiązania przyjęte przez parlament dopuszczają m.in. wielokrotną zmianę płci metrykalnej na podstawie uproszczonych procedur oraz nie wymagają wykazania trwałości poczucia przynależności do określonej płci. Ustawa dopuszcza także zawarcie małżeństwa przez osoby tej samej płci biologicznej oraz adopcję przez takie pary dzieci" - czytamy w komunikacie Kancelarii Prezydenta. (http://www.tvn24.pl)

Mysle, ze prezydent Maliniak jest sprzeczny sam z soba! To w spoko koko kraju ta literackosc.

Olga Tokarczuk z nagroda literacka NIKE 2015. No a kto inny. Bravo Xiegi. Bravo ja za przeczytanie o dziejach Jakuba.

Olga Tokarczuk, Ksiegi Jakubowe albo wielka podroz poprzez siedem granic, piec jezykow i trzy duze religie nie liczac tych malych. Wydawniczy sznyt. Opracowanie graficzne no i wielkosc czytelnika przejmuja. Do czytania zmuszone sa nie tylko oczy i glowa ale i rece by wytrzymaly spory ciezar Ksiag.

Wyobraznia Olgi Tokarczuk przeszla sama siebie. Wyczucie ducha czasow do tego mnogosc faktow i wydarzen. Porazaja opisy od topografii az do opisow nieprzejezdnych drog. Ksiegi Jakubowe to nie tylko opis zycia Jakuba Franka, charyzatycznego mlodzienca z Podola az do przywodcy Rewolucji Francuskiej.

Pogromy chlopskie, trudny los kobiet, ktory widzimy jako nieustajace pasmo gwaltow i porodow to takze Ksiegi Jakubowe. Obok mysli Oswiecenia nadajacego nowe spojrzenie na polityke, zycie spoleczne i naukowe mamy u Tokarczuk jednego bohatera przy ktorym kilka innych dostaje skrzydel. One to medrkuja i z czasem staja sie godni niesienia dalszej narracji, ktora zazebia sie i krzyzuje z losami Franka.

Praca Olgi Tokarczuk powala czytelnika, forma, trescia i wyobraznia. Jesli Nobla nie bedzie to strzele focha.

Oczywiscie transmisji w radio sie nie doczekala ciocia. Co wiecej serwery padly. Tak samo jak w Komitecie Noblowskim.

Zaczela sie goraczka noblowska. Padly pierwsze nagrody dla medycyny. Wzieli je:

Szkoda tylko, ze strona padla i nie wiemy dalszych nagrod z fizyki, chemii, a szczegolnie literatury. Bo to interesuje mnie na pewno. Powiem w czwartek dlaczego?

Olga Tokarczuk dopiero tlumaczona w Szwecji- choc znana i lubiana i milo by bylo, alby Nobel jak to sie mowi brzydko padl!)))

Pokojowa nagroda Nobla trafi do faworytki komitetu Noblowskiego pani kanclerz Angeli Merkel. I to nie jest takie sobie ckanie ciocine. Spojrzcie na rankingi. Historie z prezydentem Barakiem Obama. Nie patrzcie tylko na rok 1939.

Jeszcze tylko dodam, ze temat uchodzcow nieco ucichl. Przycmilo go ocieplanie wizerunku Panstwa Islamskiego, ze naloty Rosji i ze IS cierpi. Zaniepokojenie wydali sojusznicy Hameryka i reszta sielnych przywodcow panstw europejskich. Rijad wydal orzeczenie o zaniepokojeniu zaistniala sytuacja.

Japonia podwoila wydatki na uchodzcow z Syrii. Choc nigdy zadnego muzulmanina do siebie nie przyjmie.

Powtarzam uparcie- swiat cierpi na rozdrojenie jazni.

Za to rozpoczal sie Konkurs Chopinowski.

real ale festival Bo`ness 2015

We wsi jak co roku odbywa sie festiwal piwa. Tubylcy zgromadzeni w sali ratuszowej ciagnal z kija. Poszla i ciocia... z kija spijac. Mowa o Festiwalu Piw Bagiennych. Juz od 10 lat odbywa sie ta impreza. Trwa dwa dni. Piatek po robocie. Sobota na kacorka, gdy suszy i konczy sie wraz z godzina przyjmowania procentow czyli ok godziny 23.00.

Bo'ness Real Ale Festival - Lista piw, ktore kosztowalam

Alchemy Brewing

Bad Day at the Office 4.5 ab

Broughton Ales Ltd

Hopopotamus 3.8 abv

De BRUS

Nut Brown Ale 4.5 abv

Tryst Brewery

Double choc Porter 4.4 abv

Fallen Brewery

Blackhouse 5.0 abv

Odysey Blonde 4.1abv

http://www.braas.bo-ness.org.uk/

2015 Bo'ness Real Ale Festival Theme

Everyone who has ever been to the Bo'ness Beer Festival will know we always have a theme to celebrate or commemorate something, an event or other activity, that is or will be significant or helps put Bo’ness on the map.

We've always been lucky since the first festival way back in 2001 when the festival first began to celebrate Bo’ness 400, the anniversary of Bo’ness being designated in 1601, as an official port on the Forth.

That started it off and there has been a different theme every year since.

Last year was the first year that our festival glasses were sponsored as in the past it was just the beers that were sponsored by both local businesses, groups and even some individuals.

The were sponsored last year by SRPS (Scottish Railway Preservation Society) to help bring home to Scotland an old Stanier 8F Heavy Goodssteam engine.

Na marmolade juz miejsca nie starczylo. bedzie w przyszlym roku.

Pogladowka na bar i kije.

Miejsca w brzuchu starczylo tylko na trzy pol- pinty! Posiedziala. Poczytala gazety wydania swiateczne- wszystkie to w ramach, zeby sie uczestnicy nie nudzili. Barmani- wczensa 70. Dziarscy i na fleku do tego ok 4 dalszych uczestnikow. Oczywisie ok 14.00 godziny ludzi przybywalo.

Impreza bardzo sympatyczna. Bylo spokojnie (no bo kto mial rozrabiac). Jak to sie mowi z kultura i elegancko.

Sala gdzie odbywalo sie smakowanie piw.

I smak orzechowy- wybitny, rzekne.

Jako drugie poszlo- malpka w mycce zawiadiackiej.

Zly dzien w biurze. To mnie skusilo juz w poprzednim tygodniu. Dosyc cierpkaw ale nie narzekamy.
Piw bylo jak legenda glosila 34. Wszystkie nagradzane. Pyszne niektore, ciemne, jasne, smierdzace i nie. Do tego cztery sajdry. Stawila sie ciocia wraz z Instytucja Zony juz po 12.00 w sobote. Popila trzy tokeny. Tzn na bilety ile sobie kupila to tyle wypila. na starcie dostawalo sie za 5£ szklanice, ozdobiona lokalnymi nazwami i do czego przeznaczona. Potem przy bufecie zadalo sie mniej lub bardziej pienistego trunku.

Plyta ku czci Andrew Cornegie, Tak tego Cornegie!

Stad widac w pelnej krasie cala zatoke i petrochemie w Grangemounth.

To wariacja na temat miasteczka. uroczy pawilonik, na wprost wejscia do ratusza. No i ratusz w calej okazalosci.

kurtka na wacie- ksieze pralacie! czyli Eduardo, Eduardo

Od Al- Jazzery poprzez BBC, France Presse, Q-tass az do Wprost, Tygodnika Powszechnego, Newsweeka i wszystkich portali internetowych. Bohater Swietej Inkwizycji. Meczennik, migdolacy sie do narzeczonego Eduardo- ksiadz, ktory juz nie mogl i musial sie posypac, ksiadz pralat Krzysztof Charamza albo Charyzma jak go nazwal Jan Hartman.

Kazdy ma swoja d i kazdy swoje zdanie. Ja jestem i za zdaniem, ze dobrze sobie chlop przygotowal grunt na skandal i pisanie ksiazek ale i jestem za wolnoscia i za czystym sumieniem. Tylko co Charamza powie, za to co czynil przy oltarzu? Co powie swoim studentom? Co powie spowiednikom? Jak wytlumaczy swoje przewody w Swietej Kongregacji? Przeciez tez ocenial. Tez badal i wyroki wystawial!

(i dlaczego ksiadz pralat tak piszczy i skacze na filmikach?)

(i czy Eduardo pozycza tweedowe marynarki Jackowi Dehnelowi? lub na odwrot?)

Ponizej daje najlepsze chyba zdanie Jacka Dehnela.

I tu, niestety, zaczyna się polityka. Ksiądz prałat dokonał aktu politycznego właśnie: wystąpił publicznie w obronie grupy, której, obawiam się, ostatecznie zrobił więcej krzywdy, niż dobrego. Jego comingout z punktu widzenia polityki bowiem, jak mówił Fouche, „to gorzej niż zbrodnia, to błąd”. Przyjmijmy za dobrą monetę wyjaśnienia księdza, że nie planował się ujawnić, że była to kwestia chwili, nieplanowany impuls – najpierw tekst, potem, na fali przemyśleń, przeżyć, interakcji – comingout. Ale nagle Charamsa pojawia się wszędzie. Wygłasza dla ekipy filmu „Artykuł 18” coś pomiędzy kazaniem, monodramem a śpiewogrą, z całym arsenałem środków trzeciorzędnego aktora opery mydlanej, z teatralnymi pauzami, łzami w oczach, drżeniem głosu i gestami diwy ze spalonej ambony. Zaraz potem wyskakuje zajawka „szczerego wywiadu” do „Wprostu” (jak się właśnie okazuje, jednego z wielu), Gazeta Wyborcza publikuje manifest Charamsy. Chwilę później kolejny odcinek, w którym ksiądz prałat z pomocą wynajętej agencji organizuje konferencję prasową w ulubionej knajpce Felliniego, gdzie przedstawia „narzeczonego” Eduardo i, wciąż w koloratce, czule się z nim myzia. Wieczorem dowiaduję się, że będzie również „mówił o swoich grzechach”, ale dopiero w książce, którą przygotowuje na temat wiadomy. A w zasadzie przygotował. Reklama dźwignią handlu

http://mediumpubliczne.pl/2015/10/kazdy-ksiadz-ma-jakas-orientacje-seksualna-sprawa-sie-komplikuje-kiedy-ma-narzeczonego/

Treść oświadczenia przesłanego redakcji "Gazety Wyborczej", które ks. Krzysztof Charamsa ma wygłosić w sobotę 3 października w Watykanie.

Nazywam się Krzysztof Charamsa. Jeszcze teraz ksiądz prałat Krzysztof Charamsa.

Od paru lat jestem drugim sekretarzem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a od ponad 12 lat urzędnikiem Kongregacji Nauki Wiary, byłego Świętego Oficjum, Świętej Inkwizycji.

Jestem wykładowcą Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego i Papieskiego Ateneum Regina Apostolorum w Rzymie.

Jestem księdzem od ponad 18 lat..

.Żądam, by Kościół przestał nas stygmatyzować, zohydzać w oczach świata i poniewierać nami - napisał w liście do "Gazety Wyborczej" ks. Krzysztof Charamsa, watykański teolog , który wyjawia, że jest gejem i zapowiada, że będzie walczył, by Kościół nie poniżał osób homoseksualnych.

"Dyskusja wywołana moim artykułem "Teologia i przemoc: Przypadek księdza Oko" ("Tygodnik Powszechny", 4 października 2015 r.) była znakiem tego, jak głęboko zakorzeniony jest problem przemocy i nienawiści w języku polskiej wspólnoty katolickiej. W znacznej mierze to problem homofobii polskiego katolicyzmu.

W tych dniach dotarła do mnie prawdziwa rzeka wyrazów wdzięczności od ludzi. Pisali, że mój tekst pozwolił im odetchnąć, bo czują się poniżeni, wyśmiani i zohydzeni przez język Kościoła, jego przedstawicieli i przedstawicielek.

.- Żądam od Kościoła, by zaczął nas traktować poważnie, by spojrzał nam w oczy, jak czynił z każdym człowiekiem Pan Jezus. Żądam, by przestał nas stygmatyzować, zohydzać w oczach świata, poniewierać nami. Dziś czuję, że jestem księdzem, po to by upomnieć się o prawa tej, wciąż jeszcze u nas upokarzanej,

W restauracji przy Piazza del Popolo w Rzymie zaczęła się w południe konferencja prasowa ks. Krzysztofa Charamsy, teologa z Watykanu. Ksiądz przedstawił swojego narzeczonego - Eduarda. Kilka minut wcześniej Watykan ogłosił: "Decyzja, by zorganizować takie wydarzenie w sposób tak sensacyjny w przededniu rozpoczęcia Synodu, wygląda na bardzo poważną i nieodpowiedzialną". A biskup pelpliński zaapelował o "powrót na drogę chrystusowego kapłaństwa".

Ks. Krzysztof Charamsa, który pierwotnie miał wystąpić przed bramą Watykanu, ostatecznie zorganizował konferencję w jednej z rzymskich restauracji. I w samo południe zaczął przemawiać. Na miejscu zebrało się około dwudziestu dziennikarzy, w tym z Polski. Były też kamery telewizyjne.

Jak informowali nas obecni w restauracji twórcy filmu "Artykuł osiemnasty",

Właśnie rozpoczęła się konferencja prasowa księdza Krzysztofa Charamsy w Rzymie.

"Nazywam się Krzysztof Charamsa, jeszcze teraz ksiądz prałat Krzysztof Charamsa, jestem drugim sekretarzem Międzynarodowej Komisji Teologicznej od paru lat, a od ponad dwunastu lat jestem urzędnikiem Kongregacji Nauki Wiary, byłego Świętego Oficjum, byłej Świętej Inkwizycji.

Jestem wykładowcą Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego i Papieskiego Ateneum Regina Apostolorum w Rzymie.

Jestem kapłanem, księdzem od ponad 18 lat.

Jestem człowiekiem, mężczyzną, dziś mogę dodać – jestem wolnym człowiekiem

Radością tej wolności chciałbym się podzielić z innymi, także przy waszej pomocy. To prosta, zwykła radość wyzwolenia.

Po długiej refleksji, po wielu walkach wewnętrznych i modlitwie, po wielu cierpieniach, po licznych rozmowach z kapłanami homoseksualistami i nie tylko, i w końcu po znalezieniu osoby, którą kocham, rosnąc każdego dnia w relacji miłości, podjąłem decyzję o publicznym ogłoszeniu mojej naturalnej orientacji osoby homoseksualnej, dumnej i szczęśliwej z bycia tym kim jest.

Dziś dziękuję za dobre rzeczy, jakie otrzymałem od mojego kościoła, ale i wyzwalam się od tego zaślepionego kościoła, od kościoła opresyjnego i prześladującego osoby ludzkie, które mają odwagę albo tylko pragnienie by być sobą. Wyzwalam się od kościoła na oślep homofobicznego, przerażonego faktem, że wśród jego najlepszych funkcjonariuszy są geje. Kościoła, który nienawidzi osób homoseksualnych, lesbijek, transeksualistów, osób biseksualnych, i tak podsycając nienawiść do tych mniejszości, pozwala sobie na nienawiść do ludzkości, do człowieka, bezwstydnie prezentując siebie jako „eksperta tego co ludzkie”.

Dziś w końcu dziękuję Bogu za odwagę wyzwolenia się od tego parszywego koszmaru, za odwagę ucieczki z tej klatki nieracjonalności, z tego totalitarnego systemu kontroli sumień i sypialni.

Pracując w Kongregacji Nauki Wiary, dawnej Inkwizycji, wierzyłem w moje ideały wiary, ale z czasem odkrywałem jej sprzeczności, niesprawiedliwości i niekompetencję, krzywdzące milczenia, decyzje wyłącznie polityczne. Ale przede wszystkim odkrywałem wszechobecną i ślepą homofobię, prawdziwą obsesję na punkcie osób homoseksualnych, jak kiedyś obsesja była na punkcie Żydów (w Polsce nie kiedyś, ale wciąż jeszcze żywa obsesja na punkcie naszych braci Żydów).

Chciałbym dzielić się doświadczeniem ciemiężycielskiego Świętego Oficjum, nienawiści i homofobii tego „świętego” urzędu, jego niewybrednego deprecjonowania osób homoseksualnych, pełnego wzgardy i pogardy, ciemnoty. Chciałbym dzielić się doświadczeniem zaślepionych i pełnych nienawiści ludzi Świętego Oficjum walczących z Papieżem Franciszkiem, który pozwolił sobie tylko racjonalnie zastanowić się nad skandalem kościelnego dyskryminowania osób rozwiedzionych i żyjących w nowych związkach małżeńskich. Ale to wszystko jeszcze nie dziś…

Dziś chciałbym tylko podzielić się radością wolności, wyzwolenia, głębokim szczęściem, jakie płynie z możliwości – bez niekończącego się strachu, bez paraliżujących kompleksów, nie poddając się obłędnemu faryzeizmowi kościoła – powiedzenia publicznie: Mój Boże, jestem gejem. Jestem szczęśliwym gejem, jestem szczęśliwy i dumny, że jestem tym kim jestem, osobą homoseksualną i że już nie boję się tego powiedzieć otwarcie. Dziś jestem szczęśliwy jakby po obudzeniu się po koszmarnym śnie, po nocy przeżytej w celi fundamentalistów, co nie lubią używać rozumu, lubujących się w bezmyślnym powtarzaniu swoich rygoryzmów, bo lepiej, bezpieczniej jest nie myśleć.

Ten mój dzisiejszy coming out dedykuję zastępom księży homoseksualistów, których szanuję, jako ludzi i księży, a którzy z różnych powodów nie mogą dokonać wyzwolenia. Życzę im by byli szczęśliwi, na tyle na ile to możliwe w nieludzkim opresywnym Kościele.

Moje wyzwolenie dedykuję wszystkim fantastycznym osobom LGBTI, jako mój pokorny hołd dla obrony naszej godności, dla naszej woli normalnego życia, dla odwagi tych wszystkich z nas, co przeciwstawili się oprawcom naszej godności, w różnych częściach świata, także tam, gdzie ślepa nienawiść wydaje się paradoksalnie wciąż coraz silniejsza, jak w mojej ojczyźnie Polsce.

Dziś muszę prosić osoby homoseksualne o przebaczenie dla mojego homofobicznego kościoła, o przebaczenie za każdy raz gdy współpracowałem, moim cierpiącym milczeniem, gdy godność osoby ludzkiej, tylko dlatego że homoseksualna, była deptana za murami tej instytucji, którą dziś mam już za sobą, za moimi plecami.

To wyzwolenie dedykuję mojej rodzinie, mojej mamie, bratu, siostrze, których kocham – powiedzmy – kocham sercem geja, który chciałby dać im wszystko by byli szczęśliwi, ale też by mnie akceptowali.

A przede wszystkim, moją radość i moją wolność dedykuję człowiekowi, którego kocham, Eduardowi, mojemu narzeczonemu, który potrafił wydobyć moje najlepsze energie i przerobić także ostatki strachu na siłę miłości.

Watykan – Rzym, sobota 3 października 2015.

Vatican fires senior priest after he comes out as gay

Flanked by his boyfriend, Polish priest Krzysztof Charamsa says he wanted to speak out against church "hypocrisy".

03 Oct 2015 | Religion, Vatican, Pope Francis Charamsa came out as gay on the eve of a major Vatican meeting to review Catholic teaching on the family [EPA]

Charamsa came out as gay on the eve of a major Vatican meeting to review Catholic teaching on the family [EPA]

http://www.aljazeera.com/news/2015/10/vatican-fires-senior-priest-gay-151003130527272.html

The Vatican has fired a senior priest who publicly came out as gay on the eve of a major meeting of church leaders to discuss the Church's stance on social issues such as divorce and homosexuality.

In a statement on Saturday, a spokesman for Pope Francis said Polish priest Krzysztof Charamsa's action had been "very serious and irresponsible", and that he would be automatically kicked out of his post as a theologian in the Vatican.

Charamsa, a theologian, is a mid-level official in the Vatican bureaucracy's dealing with church doctrine.

Flanked by his Spanish boyfriend and sporting his priest's collar, Charamsa told a news conference in Rome he had been compelled to speak out against the hypocrisy and paranoia that he says shapes the Church's attitude to sexual minorities.

While appearing resigned to the fact that his life as a priest is over, he said: "I'm out of the closet, and I'm very happy about that."

Visibly moved at times but always smiling, the 43-year-old added in Italian: "I want to be an advocate for all sexual minorities and their families who have suffered in silence."

In an indication that Charamsa had planned the move for some time, he presented a 10-point "liberation manifesto" against "institutionalised homophobia in the Church", which he said particularly oppressed the gay men who, according to him, make up the majority of priests.

He also revealed plans for a book about his 12 years at the heart of a Vatican bureaucracy, only just recovering from a scandal under previous Pope Benedict XVI over the influence of a "gay lobby" among senior clergy.

Atmosphere of homophobia

"I dedicate my coming out to all gay priests," Charamsa said. "I wish them happiness even if I know that most of them will not have the courage to make the gesture I have made today."

"To my Church, I want to say that I reject and I denounce the current atmosphere of exasperating homophobia. Open your eyes to the suffering of gay people, to their desire for love."

Analysis: Should the Vatican police themselves?

Charamsa, 43, timed his announcement for maximum media impact, coming as it did on the eve of a synod that is the second and final round of a review of Catholic teaching on the family.

Although the issue of homosexuality forms only a tiny part of the synod's agenda, it has dominated the run-up to the three-week meeting and become a lightning rod for a broader debate between reformists and conservatives in the Church.

It was the timing of Charamsa's action rather than the substance of what he said that infuriated his superiors.

In its statement, the Vatican said, "The decision to make such a pointed statement on the eve of the opening of the synod appears very serious and irresponsible, since it aims to subject the synod assembly to undue media pressure."

Catholic attitudes to sexuality were already making headlines this weekend after the Vatican confirmed that Francis had hugged an old gay friend and met his partner during his recent visit to the United States.

The highly symbolic gesture, indicative of Francis's personally tolerant attitude towards gays, came a day before he met prominent gay marriage opponent, Kim Davis - another private encounter that the Vatican said did not indicate support for her stance.

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75477,18957309,ks-charamsa-przedstawia-swojego-narzeczonego-watykan-ksiadz.html#ixzz3nfdeUz1D

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75478,18955563,ks-krzysztof-charamsa-jestem-gejem-i-nie-bede-nikogo-za-to.html#ixzz3nfdTI0JR

Cały tekst: http://wyborcza.pl/magazyn/1,148433,18956070,oswiadczenie-ks-charamsy.html#ixzz3nfdClINu

a se puszcze piosenke Eduardo, Eduardo na modle- Alejandro Lejdi Zgagi

albo dramat 21 lat w jalowym hetero malzenstwie albo okreslenie nijakosci w lawendowcyh malzenstwach

I po co to wszystko. Po co glowy zawracanie i zagryzanie sie w sobie? Poczytajcie nastepna historie rodem ze spoko koko kraju.
Te wyrzecznia to zawsze sa i tak wkurzam Instytucje Zony rozprostowaniami poscieli!
Poczytajcie co ma do zaoferowania Polityka.

Jeśli rozmawiałybyśmy za rok, zrobiłabym publiczny coming out. W przyszłym roku odchodzę na emeryturę. Moje stanowisko pracy jest zakwalifikowane jako wysoce eksploatujące psychicznie, dlatego na emeryturę odchodzimy wcześniej. Mam 47 lat.

Powiedzmy, że nazywam się Ewa. To imię mojej pierwszej fascynacji. Nie było między nami seksu, choć w wyobraźni brałam jej piersi w dłonie. Takie tam podręcznikowe lesbijskie zauroczenie: miałam 15 lat, a ona była moją panią od wuefu. Możesz nazwać mnie też Ula. Mniejsze piersi niż Ewa, harcerka, była druhną mojej drużyny.

Przyjechałam do Łodzi z małej wioski w 1983 r. Do liceum. Moją trzecią fascynacją była koleżanka z bursy. W bursie to nie mogło się rozwinąć (nocą panie robiły nam naloty, z zaglądaniem pod kołdry). Nigdy nie miałam chłopaka. Nawet nie wiem, czy się im podobałam. Tego się nie zauważa. Gdybym wtedy znalazła choć jedną odważną lesbijkę, nie zniszczyłabym życia sobie i byłemu mężowi.

Ślub wzięliśmy po trzech tygodniach znajomości. Osiągnęłam statystyczny wówczas na wsi wiek do roli żony, czyli 20 lat. Ten facet się po prostu napatoczył. Poznała nas moja ciotka, mamie bardzo się spodobał: miastowy, ułożona po katolicku rodzina, ciotka lekarka, matka księgowa. Akuratny.

Żadna ciąża. Powodem była moja prowincjonalna świadomość konieczności posiadania męża. I strach przed niedostosowaniem się do wyobrażeń mamy, byłej dyrektorki szkoły wiejskiej, bardzo zaprzyjaźnionej z proboszczem, żyjącej na zdrowych statystycznych zasadach.

W małżeństwie byłam 21 lat. Spirala czasu: kredyt, dom, nasza praca, jego garaż. Toczenie się, bez roztrząsania w kategoriach szczęścia czy nieszczęścia. Po roku córka, pieluchy. Druga córka, pieluchy. Dzieci chorują, jemu rośnie brzuch. Latem jakieś przemieszczanie się na polskie lub zagraniczne wakacje.

Jak było w łóżku? Koszmarnie. Ktoś w ciebie włazi, bo taka jest twoja statystyczna rola społeczna związana z twoją pochwą. Nigdy nie mieliśmy wspólnej sypialni. Dużo spałam przez te 21 lat. Sen był moim jedynym wyzwoleniem z tej kretyńskiej sytuacji. Mogłam śnić bezkarnie i bez świadków.

Czy mąż podejrzewał? Były między nami śniadaniowe kłótnie, obwiniał mnie, że staje się impotentem. Myślę, że mówił prawdę. Za dużym był dusigroszem, żeby utrzymywać kochankę, poza tym chyba chciał być wierny.

Zmuszałam się dla świętego spokoju. Potem on szedł do siebie, włączał na wideo film typu Rambo-Bambo, a ja myślałam o samobójstwie.

Aż umarła moja teściowa. Była silną osobowością i miała duży wpływ na nasz związek, mąż ją ubóstwiał. Śmierć teściowej zbiegła się z przełomem wieków, kiedy Internet wszedł pod strzechy, również naszą. Internet był przełomem w życiu

Starsza córka też przyjęła to do wiadomości jakoś w biegu, podczas krótkiej wizyty. Bez niesmaku. Czasem mi mówi, że traktuję lepiej Elizę, bo jest tej samej orientacji. To nieprawda. Choć faktem jest, że Elizę inaczej kochałam, jakoś bardziej ulgowo. Nie umiem tego wytłumaczyć. Dostrzegałam, że miała skłonność do dużo starszych kobiet, w moim wieku. To mnie przerażało. Czułam, że może potrzebuje matki, w roli której nie sprawdziłam się.

Moje dzieci? Nie jestem kwoką. Nie są dla mnie najważniejsze, nie trzęsę się nad nimi, nie mówię ciągle o nich, nie ustawiam pod nie swojego życia. Nie jest też tak, że uważam je za rekompensatę straconego czasu. Są.

Związek z tą młodszą kobietą trwał cztery lata. Wzięłyśmy kota przybłędę. To taki standard lesbijski – mieć kota. Są do nas podobne – niezależne, domatorzy/ki, nie muszą wychodzić na dwór. Psa też przygarnęłyśmy, wiązałyśmy mu różowe kokardki na grzywce. Osobowość mam bardziej kota niż psa. Nie lubię akcji typu parady równości.

Ten związek był chory. Miała problem z alkoholem i niewiernością. Zostawiła mnie dla jeszcze starszej ode mnie. Ponieważ byłam świeżą lesbijką, rozstania przeżywałam jak nastolatka. Miałam depresję, wariowałam, kupowałam książki do medytacji. To były okrutnie silne emocje. Kiedy widzisz swoją kobietę całującą się z inną dziewczyną…

Potem były kobiety przelotne, poznane na czacie. Nigdy nie wybierałam bi ani mających dzieci. Nie wyobrażam sobie dzielenia się miłością. Ona musiała być cała dla mnie.

W końcu dałam na portalu kobiety-kobietom treściwe, dojrzałe ogłoszenie. I poznałam moją imienniczkę, panią redaktor. Trochę ją przeraziło, że napisałam o swojej miłości do Rafaello, które potrafię jeść na kilogramy, nawet zapytała nietaktownie: jaki rozmiar noszę, bo nie lubi grubych bab. Spotkałyśmy się po kilkudziesięciu mailach. Ani cipunia na wysokich obcasach, ani babochłop z petem w zębach. Styl luźny, flanelowo-jeansowy, ale nie męski.

Mieszkamy razem od dwóch lat. Od dwóch lat dozorczyni podaje listy mojej kobiecie, że tam do pani siostry jakieś pismo przyszło. Potem śmiejemy się: przecież matka nie mogła być tak durna, że dwóm córkom dała to samo imię.

Moja kobieta ma 50 lat, na imię tak samo jak ja. Nie ma dzieci, faceta nigdy nie miała. Zanim się wprowadziła, postawiłam warunek: nie próbujemy zmieniać się nawzajem, bo już nie ta pora. Nie jemy w łóżku, bo nie znoszę okruchów. Ona nie próbuje zmuszać mnie do oglądania siatkówki. Kupujemy wspólne podpaski, ale kremy osobno, bo wolę droższe i te bez notatki na opakowaniu 50+, nie mamy wspólnych skarpetek, szczotek do włosów, nie wymazujemy sobie szminek i kredek do oczu. Zgodziłam się nie perfumować, bo ona nie lubi mocnych zapachów. Długo opierałam się, żeby spać we wspólnym łóżku. Z miłości zaakceptowałam nawet, że poprawia po mnie pościel, tak żeby pod brodą nie było guzików. Dostaje szału od guzików pod brodą, podczas gdy mnie jest wszystko jedno. I strzepuje wypraną pościel, zmuszając mnie do trzymania jej za rogi, żeby wyschła równo, w czym przypomina moją matkę.

Żyjemy jak wszyscy, co miesiąc zrzucamy się po tysiąc złotych, za co kupujemy żarcie i płacimy rachunki. Kiedy ona pisze swoje artykuły, ja sprzątam, w wolnych chwilach wychodzimy na kijki – nordic walking. Nie mamy telewizora, więc przegadujemy czas. Na przykład o tym, co u moich córek. Wpadają raz w tygodniu. Są z nią na ty. Obecnie analizujemy faceta starszej. Jest nowy, więc budzi nasze emocje. On, samczyk, nie obchodzi nas, rozmawiamy tylko, czy będzie dla niej dobry. Seks uprawiamy raz na tydzień jak statystyczny Polak. Ale często się podniecam, kiedy na nią patrzę, jak maluje się do pracy.

Do tej pory nie rozmawiałam o tym z moją matką. Wiem, że utrzymuje kontakty z moim byłym mężem. Spotyka się z nim i jego nową kobietą na świątecznych obiadkach.

Matka mieszka 70 km ode mnie, ojciec drepce za nią jak Dulski za żoną. Odwiedzam ich raz na pół roku. Zabieram moją kobietę, którą przedstawiam jako swoją przyjaciółkę. Z początku ojciec był obrzydliwie ożywiony. Stary satyr. Nawet samochód jej umył, czego mnie by w życiu nie zrobił. Czerwone światełko zapaliło mu się, gdy zaprosiłam ich na święta. Była moja kobieta i dzieci. Zauważył, że coś jest niestatystycznie, przestał ją ściskać na powitanie i myć samochód.

Matka ma paranoję swatania nas trzech, czyli mnie i moich córek. Obecnie szuka mi męża. Chcąc zakończyć rozmowy o szukaniu męża Elizie, powiedziałam matce, że moja córka jest lesbijką. Nie przyjęła tego do wiadomości.

W pracy? Myślę, że podejrzewają. Trzy lata temu odwaliłam idiotyczny numer. Poszłyśmy grupą koleżanek do klubu, wypiłam i poniosło mnie. Zaczęłam tańczyć z jedną z nich w sposób niejednoznaczny. Potem zaczęło się szemranie. Zwierzyłam się najmniej dyskretnej koleżance, że mam faceta w Warszawie, jest prokuratorem i spotykamy się na poważnie. Zrobiłam to ze strachu. Żałosne, prawda?

Starość? Nie zamierzam karmić gołębi w parku z moją kobietą. Zaplanowałam wózek elektryczny. Nie chcę, żeby mnie pchała. A kiedy moja kobieta zginie, na przykład wracając od fryzjera (często ją tam wyganiam, bo lubię, jak ma włosy obcięte króciutko, umalowane na ciemny granat), chciałabym być najważniejsza w kostnicy. Ale w ustawie o cmentarzach i chowaniu zmarłych ktoś zapisał, że zmarłego ma prawo pochować rodzina do czwartego stopnia pokrewieństwa. Nieważne, kto ją kochał.

wysłuchała Edyta Gietka

http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/1519648,1,statystycznie-raz-w-tygodniu.read

lawendowe malzenstwa

Bogaci biore bogate - i tu jest hund begraben. W Azji malzenstwa gejow z lesbijakmi okreslane sa jako lawendowe mazlenstwa. W Europie mawia sie biale malzenstwo. Ciekawe jak na reszcie kontynentow. Poczytajcie co w Kantonie?

Rzesze chińskich gejów żenią się z lesbijkami, by ukryć swoją orientację przed otoczeniem i uszczęśliwić rodziców. Wolą zachowywać pozory niż znosić presję społeczeństwa. Wiele z takich "lawendowych małżeństw", jak się je nazywa, ma również dzieci.

wspomina. - Wtedy znajomi geje powiedzieli mi o takim rozwiązaniu. Postanowiłem spróbować".

Za radą znajomych zalogował się na jednej z kilkudziesięciu grup w mediach społecznościowych, gdzie geje i lesbijki z Kantonu szukają kandydatów na małżonków na niby.

Ani sam pomysł, ani nazwa "lawendowe małżeństwo" nie pochodzą z Chin. Terminem tym określa się na Zachodzie związki zawierane w celu ukrycia prawdziwej orientacji jednego lub obojga małżonków - jak choćby dwa małżeństwa podejrzewanego o homoseksualizm kultowego hollywoodzkiego amanta Rudolfa Valentino.

Jednak w Chinach fenomen ten stał się masowy. Tylko jeden z portali internetowych kojarzących lawendowe pary, ChinaGayLes.com, ma ponad 388 tys. zarejestrowanych użytkowników. Profil 28-letniej Bunny15 opowiada typową dla nich historię: "Nie chciałam brać ślubu, ale presja nasila się z dnia na dzień, wpływa na moje życie, dlatego poważnie przygotowuję się do małżeństwa pozornego". Serwis chwali się, że za jego pośrednictwem pobrało się już prawie 47 tys. par.

Na grupie społecznościowej Tim poznał pięć dziewczyn. Spotkał się z nimi i choć żadna mu do końca nie odpowiadała, zdesperowany wybrał jedną z nich. Jak wspomina, od razu ustalili, że po ślubie zachowają pełną wolność osobistą, a wydatki na dziecko podzielą na pół. Mieli też zamieszkać w mieszkaniu należącym do Tima.

"Nie liczę każdego juana. Mogę płacić więcej niż moja żona. Jestem gejem, ale wciąż jestem mężczyzną, a mężczyzna powinien brać na siebie większy ciężar finansowy" - ocenia Tim. Wyjaśnia, że na rynku matrymonialnym gejów i lesbijek panują podobne reguły jak wśród heteroseksualistów. "Ładne lesbijki, te, które ubierają się jak kobiety i mają długie włosy, szukają sobie bogatych gejów z mieszkaniem i samochodem" - mówi. U kobiet najbardziej liczy się uroda, a u mężczyzn - grubość portfela.

Wkrótce Tim poślubił poznaną na grupie lesbijkę. Już pierwszego dnia na nowej drodze życia niewiele brakowało, by zostali zdemaskowani. "Ślub odbył się w mieszkaniu moich rodziców i tam też spędzaliśmy noc poślubną. Wtedy jeszcze nie znałem za dobrze mojej żony, więc spałem na podłodze. Rano obudziło mnie pukanie do drzwi, instynktownie zerwałem się z podłogi i wskoczyłem do łóżka. W ostatnim momencie, bo do pokoju zajrzała moja matka" - wspomina z uśmiechem.

Ślub to jednak zaledwie pierwszy krok do uszczęśliwienia chińskich rodziców. Presja ustała dopiero rok temu, gdy Timowi urodziło się dziecko. "Teraz jest znacznie lepiej. Nie wyobrażam sobie, jak ciężkie byłoby moje życie, gdybym tego nie zrobił" - mówi mężczyzna, pokazując PAP nagrania przedstawiające jego ojca radośnie bawiącego się z wnukiem.

Tim nie żałuje swojej decyzji. Przyznaje, że między nim a żoną nie ma miłości, co z pewnością "jakoś chemicznie wpłynie na dziecko". Uważa jednak, że to nie brak uczucia jest przyczyną większości problemów młodych małżeństw. "Największym problemem są detale praktycznego życia. Dzisiaj młodzi ludzie chcą mieć przywileje, ale nie chcą obowiązków. Chcą być doceniani za swoją osobowość, ale nie chcą odpowiedzialności" - mówi.

"Moja żona też taka była. W pewnym momencie nie wytrzymałem i powiedziałem jej: przestań mi opowiadać o swojej osobowości, a zamiast tego posprzątaj mieszkanie" - wspomina.

Nieco innym problemem Chin jest fenomen tzw. tongqi (dosł. homo-żony), czyli heteroseksualnych kobiet, które wyszły za gejów, nie wiedząc o ich orientacji. Szacunki socjologów mówią o nawet 18 milionach takich kobiet w kraju. Według chińskiej seksuolog i działaczki LGBT Li Yinhete kobiety przez całe małżeńskie życie cierpią upokorzenia, gdyż mężowie nie okazują im zainteresowania, a niektóre doświadczają z ich strony również przemocy fizycznej. Są też bardziej narażone na choroby weneryczne.

W ocenie Tima część takich kobiet, szczególnie na wsi, wcale nie narzeka na swoją sytuację, gdyż ponad życie uczuciowe przedkładają stabilność finansową, wypełnienie norm społecznych i zadowolenie rodziny. "Osobiście nigdy nie ożeniłbym się z heteroseksualistką, bo codziennie musiałbym udawać, że boli mnie głowa" - przyznaje.

Zaznacza, że on nie będzie zmuszał swojego syna do małżeństwa, bo najbardziej zależy mu na jego szczęściu. Sam chce się poświęcić pracy, by osiągnąć w swoim życiu coś niezwykłego. "Moi rodzice uważają, że jedynym celem w życiu człowieka jest spłodzenie i wychowanie dziecka. Ja się z tym nie zgadzam. Chcę zrobić coś wspaniałego, z czego będę mógł się cieszyć, gdy będę stary" - mówi, ale nie precyzuje, co dokładnie ma na myśli.

http://m.interia.pl/fakty/news,nId,1897749?utm_source=Fakty

ciocia samo zlo eluta